Apiterapia, jest jedną z najstarszych gałęzi medycyny. Trudno określić, kiedy została zapoczątkowana. Najstarsze artefakty świadczące o zainteresowaniu człowieka wyrobami pszczelarskimi datowane są na epoką neolitu, czyli około 50 – 60 tys lat temu. W jednej z jaskiń znajdujących się na terenie Hiszpanii odkryto malowidło na skalne przedstawiające człowieka wspinającego się do gniazda dzikich pszczół. Według przypuszczalnego datowania zostało ono wykonane 12 000 lat temu. W Starożytnym Egipcie już około 5000 lat temu świadomie zajmowano się hodowlą pszczół. Świadczą o tym płaskorzeźby z tego okresu przedstawiające prawdopodobnie trzcinowe ule. Stare zapiski mówią, że osoby uważane za Helleńskich i Egipskich bogów, często pożywiali się miodem nazywając go złotym pokarmem. Z tego okresu pochodzą również artefakty wydobyte na dalekim wschodzie, świadczące o praktykowaniu pszczelarstwa. Teksty pisane na ten temat można odnaleźć w starożytnych tekstach ajurwedyjskich. O Miodzie pisali również Homer, Platon, Arystoteles i Hipokrates. O produkcji Miodu na zajmowanych przez nas terenach pisał Gal Anonim, Prokosz, Bielski i wielu innych np. W kronice Lechitów i Polanów napisanej przez Godzisława Baszko, autor przytoczył informacje, że tereny zamieszkiwane przez nas już dawno były nazywane krainą mlekiem i miodem płynącą.
Ślady po wykorzystywaniu produktów miodopochodnych w leczeniu różnych dolegliwości mamy np. w starożytnych Chinach, gdzie już około 3000 lat temu miód był wcierany na trudno gojące się rany, oraz przy chorobach wewnętrznych. Gliniane tabliczki z Mezopotamii też posiadają zapiski o leczniczych walorach tego produktu.. U Herodota znajdujemy zapiski, mówiące że starożytni Hellenowie i Etruskowie używali wielu produktów miodopochodnych do leczeniu różnych dolegliwość. Tak więc widzimy, że tradycja korzystania z dobrodziejstwa miodu towarzyszy ludziom od niepamiętnych czasów.
Miód
Aby szerzej unaocznić apiterapię na wstępie należało by przybliżyć czym jest sam miód .
Miód wytwarzany jest przez pszczoły miodne ( Apis melifera) z nektaru kwiatowego i tzw. spadzi, czyli słodkiej o dużej lepkości cieczy pojawiającej się na liściach pewnych gatunków drzew. Inaczej zwana rosą miodową. Rosa miodowa wytwarzana jest przez mszyce i czerwce. Spadź stanowi bardzo cenny pokarm dla pszczół. Szczególnie, kiedy podczas suchego lata nie ma dostatecznej ilości nektaru. Zawartość cukru w spadzi dochodzi nawet do 90 procent.
Nektar natomiast powstaje w częściach kwiatów nazywanych nektarnikami. Nektar, to mieszanka sacharozy, glukozy i fruktozy z niewielką ilością aminokwasów, terpenów i innych substancji charakterystycznych dla rośliny z której pochodzi. Łączna zawartość tych składników w Nektarze dochodzi do 50 procent.
Nektar lub spadź po spożyciu są przesuwane wewnątrz pszczoły do wola miodowego. Po czym dopełnione przez enzymy ślinowe przekazywane zostają pszczołą robotnicą, Robotnice wielokrotnie powtarzają cały proces, za każdym razem zagęszczając produkt, aby na końcu umieścić go w dolnej części plastra . Tam też następuje jego odparowanie. I stopniowe przenoszenie na coraz wyższe poziomy plastra. Kiedy plaster napełni się miodem, zostaje zainicjowany proces dojrzewania miodu podczas, którego zawartość wody zmniejsza się w nim do około 18%. W takcie tego procesu trwającego około czterech dni sacharoza rozkłada się na glukozę i fruktozę. Po upływie czterech dni, komórki plastra są zamykane za pomocą wosku pszczelego.
Tak wyprodukowany miód jest używany przez pszczoły jako pokarm.
Skład chemiczny miodu
Skład miodu jest uzależniony od rośliny z jakiej został pozyskany nektar lub spadź.
Miód zawiera około 77 % węglowodanów, z czego 30% to glukoza, 38% fruktoza i 1,3% sacharoza.
Poza tym znajdujemy jeszcze kwasy organiczne -około 0.6%, , gdzie najwięcej znajdziemy kwasu glukonowego, jabłkowego i cytrynowego.
Zawartość białka w miodzie oscyluje w granicach 0,3%. w których najwięcej jest albuminy i globuliny, enzymy z gruczołów ślinowych pszczół.
\ W miodzie znajdziemy jeszcze niewielkie ilości związków polifenylowych, witamin z grupy B i witamina C, oraz minerały takie jak: żelazo, krzem, siarka, miedź, fluor, magnez, niewielka ilość pyłku kwiatowego i mleczka pszczelego.
Typy i rodzaje miodu
Polska Norma PN-88/A-77626 wraz z Rozporządzeniem Ministra Zdrowia i Rozwoju Wsi z dnia 3 października 2003 określają typy i rodzaje miodów krajowych. Możemy tutaj wyróżnić podziały ze względu na:
pochodzenie
1. nektarowy – kwiatowy
2. spadziowy
3. nektarowo – spadziowy
ze względu na odmiany
1 nektarowy jedno odmianowy
– sadowy
akacjowy
rzepakowy
lipowy
gryczany
wielokwiatowy
spadziowy liściasty
spadziowy iglasty
nektarowo – spadziowy
miód nektarowy z innych roślin rosnących w pobliżu pasiek
– mniszkowy
– kasztanowy
– szałwiowy
– macierzankowy
– miętowy
– lawendowy
– tymiankowy
– malinowy
– nostrzykowy
– nawłociowy
– inne
W zestawieniu miodów pszczelich należało by jeszcze wymienić:
Tzw miody sekcyjne. Są to miody tak nektarowe, jak i spadziowe. Rożnica polega na tym, że produkowane są w ramkach 100 x 100 mm
Miody pilastrowe. Ich wytwarzanie polega na wycięciu kilku niewielkich fragmentów z plastra dojrzałego zasklepionego miodu.< następnie takie fragmenty zostają umieszczone w małych pojemnikach z takim samym miodem.
Miód kremowany – Miód podlega intensywnemu rozdrobnieniu mechanicznemu w czasie jego krystalizacji. W taki sposób wytwarzany jest miód i jednolitej kremowej strukturze.
Bardzo popularne jest wytwarzanie preparatów z udziałem miodu i innych produktów pszczelarskich. W ten sposób uzyskuje się np.:
pyłek kwiatowy w miodzie – zawartość pyłku to zazwyczaj około 10 %
propolis w miodzie
mleczko pszczele w miodzie – zawartość mleczka to około 1%
inne preparaty złożone z kilku składników np. miód z 5% pyłku, 5 % pierzgi, 1 % ekstraktu alkoholowego z propolisu, 1% mleczka pszczelego
Wartości lecznicze miodu
Miód jest doskonałym środkiem odżywczym, który z powodzeniem można wykorzystywać w procesie leczenie rożnych dolegliwości, np.:
Choroby serca układu krążenia
Miody są bogate w wiele składników sprzyjających prawidłowej pracy serca i układu krążenia. W szczególności węglowodany biopierwiastki, enzymy jak i hormony. Stąd też stosowanie miodu jest zalecane przy terapiach układu krążenia i serca, Możemy tu jako przykład podać kilka takich dolegliwości wraz z oddziaływaniem na nie miodu.
Miażdżyca tętnic i choroba niedokrwienna serca ( wieńcowa)
Badania przeprowadzone na pacjentach z dużym poziomem cholesterolu i lipidów w surowicy krwi pokazały skuteczność terapii za pomocą miodu. Przez 15 dni podawano codziennie rano grupie osób 80 g miodu rozpuszczonego w 200 ml wody. Badanie kwi po okresie próby pokazało, że w grupie badanej cholesterol całkowity obniżył się średnio o 21 %. W tym LDL o 18,7 %, białko C reaktywne zostało obniżone średnio o 39 %. Przy jednoczesnym wzroście HDL o 5 %.
Z przeprowadzonych badań wynika że działanie miodu ma bardzo widoczne skutki zmniejszające miażdżycę tętnic.
Choroba niedokrwienna serca jest skutkiem miażdżycy tętnic. Miażdżyca powoduje zmniejszenie światła tętnic co może skutkować wieloma dolegliwościami układu krążenia.
Badania przeprowadzona na grupie 88 pacjentów w wieku przekraczającym 65 lat.
Przez okres około 90 dni chorym podawano około 75 g miodu każdego dnia. Po przeanalizowaniu wyników badający przedstawili następujące wnioski się wnioski:
u znacznej części badanych – około 85 % zmniejszyły się bóle w okolicach serca
częstość kołatania serca radykalnie zmniejszyła się u 65 % badanych
u 77 % badanym radykalnie poprawiła się wydolność fizyczna
56 % badanych zadeklarowało mniejsze problemy z zasypianiem
zmniejszenie podatności na zdenerwowanie zanotowano u 46 % badanych
Z przeprowadzonych badań wynika, że systematycznie podawany miód ma bardzo korzystny wpływ na zmniejszanie skutków choroby niedokrwiennej serca .
Oddziaływanie miodu w chorobie niedokrwiennej serca
bogatsze odżywianie mięśnia sercowego
zauważalne obniżenie ciśnienia krwi
poprawa pracy serca
poprawa jakości krążenia krwi
poszerzenie naczyń wieńcowych
wzmocnienie siły skurczu, a co za tym idzie wydolności serca
ograniczenie procesów miażdżycowych zachodzących w naczyniach wieńcowych
Nerwica i zaburzenia rytmu serca– po systematycznym stosowaniu miodu stwierdzono
ograniczenie lub ustanie takich objawów jak:
ból,
zaburzenia rytmu serca,
zaburzenia snu,
unormowanie ciśnienia tętniczego,
unormowanie gospodarki wodno elektrolitowej,
unormowanie tętna.
Zapalenie mięśnia serowego: zaobserwowano polepszenie krążenia i pracy osłabionego mięśnia sercowego.
Choroby związane z nadciśnieniem tętniczym
obiektywnie lepsze samopoczucie
zauważalnie niższe ciśnienie tętnicze krwi
zmniejszenie napięcia naczyń krwionośnych
poprawa jakości snu
polepszenie krążenia
rozszerzenie naczyń krwionośnych
polepszenie kondycji psychofizycznej
ustępowanie bólu w klatce piersiowej
zmniejszenie napięcia nerwowego
Choroby przeziębieniowe i grypopochodne, górnych dróg oddechowych
Sam Miód i wyroby miodopochodne od odkąd sięga pamięć ludzka są wykorzystywana do zwalczania i zapobiegania chorób grypopochodnych W odróżnieniu od środków farmaceutycznych zwalczających objawy tych dolegliwości, przy pomocy można skutecznie zapobiegać i leczyć przypadłości związane z górnymi drogami oddechowymi.
Ogólnie przyjęte zasady stosowania miodu w chorobach układu oddechowego:
Miód powinno przyjmować się doustnie trzy razy dziennie po jednej do dwóch dawek łyżek stołowych. Dzieciom powinno podawać się nieco mniejszą dawkę
Miód można podawać rozpuszczony w ciepłych płynach pod warunkiem , że ich temperatura nie przekracza 40 stopni Celsiusza.
Najskuteczniejsze w schorzeniach górnych dróg oddechowych są ziołomiody takie jak:jak sosnowy, świerkowy i rumiankowy
poważne poszerzenie możliwości leczniczych miodu można uzyskać poprzez podawanie go razem z preparatami ziołowymi, warzywnymi i owocowymi sokami, sokiem z aloesu, jak również z innymi produktami pszczelarskimi.
Używanie miodu w przy zapaleniu oskrzeli
w przypadku zapalenia oskrzeli istotną jest możliwość upłynniania przez miód, a następnie wydalania na zewnątrz wydzieliny wydzieliny oskrzelowej. Efekt ten można wzmocnić poprzez miodu do naparu z prawoślazu, lukrecji, liści babki, zwyczajnej, szałwii, podbiału, ziela miodunki, bylicy pospolitej, lebiodki i rumianku.
Skutecznym połączeniem w tym przypadku jest również dodanie do wodnego roztworu miodu soku z cebuli czy wyciągu z propolisu.
Używanie miodu przy gruźlicy płuc
w tym przypadku miód można łączyć z aloesem, chrzanem, sokiem z rzodkwi,
dobrym rozwiązaniem jest również wykorzystani innych produktów o działaniu wzmacniającym i wykrztuśnym np.: czerwone wino podawane na ciepło goździkiem i miodem, zmielone orzechy włoskie, kakao
skuteczne jest także picie naparów ziołowych z dodatkiem miodu. Możemy tu wymienić napary z: liścia podbiału, kwiatu białej pokrzywy
Infekcje wirusowe górnych dróg oddechowych z kaszlem
tutaj pożądane jest łączenie miodu z takimi z produktami zielarskimi rozrzedzającymi śluz i łagodzącymi podrażnienie. Możemy tu wymienić: liść szałwii, liść podbiału, liść i korzeń prawoślazu, ziele tymianku, ziele lebiodki, owoc kopru włoskiego, i kwiat lipy.
Korzystne jest też łączenie miodu np. z odwarem z cebuli,
Do roztworu wodnego lub mlecznego miodu można dodać starty ząbek czosnku, pieprzu, zmielone siemię lniane, gałkę muszkatową.
Bardzo dobrym rozwiązaniem jest dodanie miodu do naparu z imbiru zawierającego goździki.
Stosowanie miodu w chorobach przewodu pokarmowego
Miód jest wyjątkowym produktem w składzie, którego znajdują się tylko substancje w bardzo niewielkim stopniu obciążające układ pokarmowy jak i są łatwo przyswajalne. Właściwości naturalnego miodu sprawiają, że jest on dobrym lekarstwem na wszelkiego rodzaju owrzodzenia układu pokarmowego. Ponad to za jego pomocą można sobie poradzić z lżejszymi dolegliwościami układu pokarmowego jak np. zaparcia, podrażnienia. Miodu możemy używać jak środek wspomagający przy zapaleniu żołądka. Dodatkowo miodowi można przypisać działanie antybiotyczne ukierunkowane na bakterie wywołujące zakażenia, przy jednoczesnym wspomaganiu odbudowy naturalnej flory bakteryjnej.
Wiele badań wskazuje, że miód:
normalizuje niewłaściwe czynności wydzielnicze i motoryczne żołądka
uaktywnia czynności jelita cienkiego przy jednoczesnym zwiększeniu zwiększeniu wytwarzania soku jelitowego
powoduje wzrost kwasowości żołądka poprzez wpływ na zwiększenie wytwarzania kwasu solnego i pepsyny
wpływa na zmniejszenie bólu żołądka
łagodzi nudności
wpływa na poprawę ukrwienia ukrwienia jelit.
pływa na rozszerzenie ścian komórkowych błony śluzowej
Kilka przykładów stosowania miodu w dolegliwościach okładu pokarmowego
zastosowanie miodu przy zapaleniu żołądka z podwyższoną kwasowością – po rozpuszczeniu w cieplej wodzie ( nie przekraczającej 40 stopni Celsiusza) przyjmujemy go co najmniej trzy razy dżinnie na 1,5 do 2 godzin przed jedzeniem
zastosowanie miodu w leczeniu zapalenia żołądka – miód należy podawać trzy razy dziennie w postaci zimnego roztworu z wodą, lub naparze z ziół
Stosowanie miód przy chorobie wrzodowej żołądka i dwunastnicy – można przyjmować miód rozpuszczony w mleku razem z witaminami A,C i B1, zalecane jest również podawanie miodu w naparze z liści szałwii lub z sokiem z aloesu.
Stosowanie miodu przy chorobach wątroby dróg żółciowych
Poza wykorzystaniem miodu przy chorobach układu pokarmowego, można również go zastosować jako lek wspomagający przy dolegliwościach wątroby i dróg żółciowych. Najkorzystniejsze rezultaty uzyskuje się stosując takie miody jak: miętowy,słonecznikowy, mniszkowy, a także malinowy i rzepakowy. Ten ostatni pod warunkiem że rzepak uprawiany jest bez udziału preparatów zawierających glifosat.
Miód przy chorobach wątroby i dróg żółciowych może być stosowany między innymi w następujących schorzeniach.:
kamienica żółciowa
stan początkowy marskości wątroby
schorzenia wątroby będące konsekwencją zapalenia pęcherzyka i dróg żółciowych
schorzenia będące konsekwencją długotrwałego przyjmowania leków
rekonwalescencja po zapaleniu wątroby
wirusowe i przewlekłe zapalnie wątroby
Przykładowy sposób podawania miodu w chorobach wątroby i dróg żółciowych – przyjmowanie zwykle trzy razy dziennie 1- 2 łyżek miodu rozpuszczonego w 1/2 szklanki ciepłej wody. Miód można podawać również w naparze z ziół np. z pokrzywy zwyczajnej.
Jako ciekawostkę można podać iż na dolegliwości wątroby stosowano tarte nasiona gruszki dodane do miodu i rozprowadzone w 1/2 szklanki ciepłej wody. Z podań ludowych wynika, że taki preparat podawany systematycznie przyczynia się do regeneracji wątroby.
Na ból wątroby, dychawice w piersi pomaga napar z lawendy, w którym rozprowadzony zostanie miód. Jak napisano w starych podaniach taki preparat wpływa korzystnie również na polepszenie sprawności umysłu i pamięci.
Stosowanie miodu przy chorobach układu moczowego
Jak przy innych dolegliwościach, tak i w tym przypadku miód sprawdza się jako uzupełnienie terapii.
Jako przykład można tu podać napar z liści brzozy podawany z rozpuszczonym w nim z miodem. Taki preparat skutecznie pomaga przy chorobach nerek pęcherza jak i reumatyzmie. Jeżeli problem wystąpi w okresie, kiedy nie ma jeszcze liści, może zastosować młode pędy brzozy. Z nich również po zagotowaniu możemy zrobić odwar i podawać z miodem podobnie jak napar z liści. Na wiosnę spożywanie takiego preparatu możemy uzupełnić o sok z brzozy. Taki sok jest bardzo skutecznym środkiem moczopędnym, czyszczącym krew, leczącym wyrzuty skórne jak i kmienice nerkową i pęcherzowa. Można go pić 2 – 3 razy dziennie po około 04 – 05 szklanki przez okres 0d 2 do 3 tygodni.
Stosowanie miodu w leczeniu chorób skóry
Przesłanki o stosowaniu miodu, jako leku na schorzenia skóry sięgają starożytności. Hipokrates zalecał jego stosowanie, jako środek na wszelkiego rodzaju dolegliwościach skórnych, w szczególności do przemywania ran. Skuteczność miodu w leczeniu ran opiera się o jego właściwości bakteriobójcze, jak również pobudzające do wydzielania przez organizm płynów ustrojowych przyspieszających gojenie się ran. Przy występowaniu intensywnych dolegliwości skórnych zalecane są miejscowe kąpiele kąpiele w 30 % roztworze miodu. Kapel taka powinna się odbywać w temperaturze 32 – 34 stopnie Celsiusza i trwać około 15 do 20 minut. ( stosowana np. przy leczeniu ran pooperacyjnych i pooparzeniowych) Można stosować również kąpiele z mniej intensywnym udziałem miodu/ W takim przypadku praktykowane jest dodawanie 4 do 10 łyżek miodu do wody. Temperatura kapeli nie powinna przekroczyć 37 stopni Celsiusza
Obecnie standardową terapią dolegliwości skórnych z użyciem miodu jest okład. Polega ona na nałożeniu miodu bezpośrednio na chore miejsce następnie przykrycie lekkim opatrunkiem z gazy. Zabieg powinien być wykonywany dwa razy dziennie po nie mniej niż 1/2 godziny przez okres około dwóch tygodni.
Miód może być skutecznie stosowany praktycznie w leczeniu wszystkich dolegliwości skórnych. Dla przykładu można tu wymienić:
leczenie wrzodów żylakowych podudzi
leczenie trudno gojących się ran po ich uprzednim oczyszczeniu z elementów martwiczych
leczenie ropnych stanów zapalnych
leczenie zmian skórnych występujących jako konsekwencja zaburzeń układu nerwowego – świerzbiączki
zapobieganiu powstawaniu na skórze blizn po ranach i oparzeniach
leczenie ran odleżynowych
owrzodzenia cukrzycowe stóp
i wiele wiele innych
Dolegliwości na które skutecznie może myć stosowany mód można wymieniać bez liku. Dla dopełnienia obrazu możemy tu wymienić jeszcze
bezsenność – przed snem należy wypić szklankę wody z rozpuszczona w niej jedną łyżka miodu, dobrze jest zagryźć to ząbkiem czosnku
ogólne wzmocnienie organizmu – wyciąg z aloesu, sok z aronii wraz z łyżką miodu, podawać 3 – 4 razy dziennie po 5 ml, ,
ból głowy – rozetrzeć gorczycę, rzeżuchę, imbir, cynamon, dodać. Wszystko powinno być w takich samych ilościach, następnie dodajemy trochę gęstego miodu. Preparat ten nie służy do spożycia tylko kilkukrotnego przeżuwania, po czym zostaje wypluty. Następnie płuczemy usta wytrawnym czerwonym winem z miodem.
Właściwości lecznicze popularnych polskich miodów w zależności od ich gatunków
W literaturze często wyróżnia się indywidualne działanie lecznicze poszczególnych miodów. Jednakże informacje te mają pochodzenie tradycyjne wynikające z przekazów rodzinnych czy środowiskowych. Trudno odnaleźć badania naukowe skupiające się nad tą tematyką. Jednakże w obecnej dobie, gdzie jak nie w mądrościach ludowych powinniśmy szukać wartościowej wiedzy, wszak sprzedawana nam każdego dnia wiedza głównego nurtu bardzo często ma wartości tylko komercyjne.
Miód rzepakowy – Ma bardzo szerokie zastosowanie w żywieniu i lecznictwie. Stosowany jest jako panaceum w stanach wyczerpania psychicznego i fizycznego. Ponad to znajduje zastosowanie przy leczeniu chorób układu krążeniowego, np. wyhamowuje procesy miażdżycowe. Sprawdza się podawany w trakcie leczenia chorób wątroby i woreczka żółciowego. Miód ten ma dobra opinie również przy leczeniu chorób górnych dróg oddechowych na podłożu bakteryjnym np. zapalenie gardła. Stosownie miodu rzepakowego ze względu na jego uniwersalność ma charakter bardzo powszechny. Jednakże należy pamiętać, że w obecnej dobie uprawy rzepaku są bardzo często poddawane różnorakim opryskom chemicznym w tym preparatami zawierającymi glifosat. W związku z tym ten tak bardzo wartościowy miód należy pozyskiwać ze sprawdzonych źródeł.
Miód akacjowy – Miód ten podobnie jak miód rzepakowy znajduje wiele zastosowań. Doskonale sprawdza się do regeneracji organizmu w stanach przemęczenia fizycznego i psychicznego. Stąd też można się spotkać z mnogością doniesień świadczących o jego działaniu uspokajającym i wyciszającym. Ponadto wykorzystywany jest przy leczeniu chorób przewodu pokarmowego, w stanach skurczowych i zapalnych żołądka i jelit. Pomocniczo znajduje zastosowanie w dolegliwościach nerek i układu moczowego.
Miód lipowy – Cieszy się sławom jako najskuteczniejszy miód przy stanach grypowych, przeziębieniowych, dolegliwościach górnych dróg oddechowych. Dobrze razi sobie przy stanach którym towarzyszy wysoka temperatura, ma działanie napotne i przeciwkaszlowe. Ponad to stosowany jest przy chorobach układu krążenia. W sposób łagodny ma oddziaływanie moczopędne stąd znajduje zastosowanie przy chorobach nerek i układu moczowego. Przyczynia się do likwidacji obrzęków i delikatnie obniża ciśnienie tętnicze krwi. Podobnie jak miód lipowy ma właściwości rozkurczające i wyciszające, przez to sprawdza się przy bezsenności.
Miód Gryczany – Stosuje się go jako element profilaktyki w kierunku chorób okładu krążenia , oraz jako uzupełnienie terapii przy zwalczaniu tych chorób. Sprawdza się również jako produkt detoksykujący wątrobę i resztę organizmu. Potrafi przyczynić się do osuwania metali ciężkich, pozostałości środków ochrony roślin i toksycznych substancjo pochodzenia organicznego. Jest środkiem przyczyniającym się do likwidacji tak niedokrwistości jak i niedoborów żelaza. Miód gryczany przyczynia się do wzrostu poziomu hemoglobiny, odnowienia tkanki kostnej. Podobnie jak w przypadku rzepaku, w uprawie gryki również stosowane są w znacznym stopniu środki ochrony roślin i zawierające glifosat. Stąd też miód gryczany należy nabywać tylko od sprawdzonego producenta.
Miód wrzosowy – Miód ten posiada właściwości moczopędne, stosuje się go przy chorobach układu moczowego, nerek i gruczołu krokowego. Skutecznie wykorzystuje się go przy chorobach błony śluzowej jamy ustnej i gardła, zapaleniu migdałów. Spełnia również korzystne rolę przy leczeniu chorób układu pokarmowego z wyróżnieniem zapalenia żołądka i jelit. Uzupełniająco wykorzystuje się go w terapiach dny moczanowej oraz chorobach reumatycznych.
Miód wielokwiatowy – Zawartość całego spektrum środków mineralnym i enzymów plasuje go jako środek o bardzo szeroki zastosowaniu Ze względu na swój zróżnicowany skład chemiczny jest doskonałym środkiem zapobiegającym przeziębieniom i innym chorobom grypopochodnym. Ponad to wraz z odpowiednio dobranymi preparatami fito terapeutycznymi stanowi skuteczny lek na te dolegliwości. Sprawdza się także przy chorobach alergicznych dróg oddechowych jak astma oskrzelowa czy katar sienny. Ze względu na bogactwo składu charakteryzuje się szerokimi walorami smakowymi i odżywczymi pomagającymi w stanach wyczerpania lub rekonwalescencji.
Można go stosować również przy chorobach układu krążenia, jak i wątroby czy nerek.
Miód z spadzi liściastej – Uważa się że posiada on większe niżeli inne miody działaniem moczopędnym, przeciwzapalnym i dezynfekującym. Stosuje się go w chorobach stawów i układu moczowego jak i dróg żółciowych, wątroby i jelit . Jak e atut miodu ze spadzi liściastej podnoszone są również walory odżywcze, wzmacniające i regenerujące.
Miód ze spadzi iglastej – Znane jest jego działanie przeciwzapalne, przeciw drobnoustrojowe i przeciwkaszlowe. Można stosować go uzupełniająco przy chorobach dolnych dróg oddechowych , wśród których możemy wymienić zapalenie oskrzeli, astma oskrzelowa, zapalenie płuc i gruźlica. Poza w/w chorobami, można go stosować przy chorobach serca, naczyń krwionośnych np. zakrzepowe zapalenie żył czy guzy krwawnicze odbytu – hemoroidy. Z przekazów wiadomo również, że miód ten skutecznie reguluje trawienie, działa delikatnie przeczyszczająco, a przy biegunkach zapierająco. Ponad to ze względu na właściwości przeciwzapalne sprawdza się przy zapaleniu pęcherza moczowego, nerek, kamienicy nerkowej i zapaleniu gruczołu krokowego. Doskonale sprawdza się również jako element wzmacniający organizm w trakcie wszelkiego rodzaju rekonwalescencji. Przez to powinien być używany przy anemii szczególnie dziecięcej i awitaminozie.
Miód nektarowo – spadziowy – miód ten łączy w sobie walory dwóch produktów leczniczych . Głównie znalazł zastosowanie w stanach wyczerpania fizycznego i psychicznego jak i chorobach sercowo- naczyniowych, jak i układu trawienne
Inne produkty pszczelarskie stosowane w apiterapii
Pyłek kwiatowy
Pyłek kwiatowy jest zbierany przez pszczoły z części kwiatów zwanych pylnikami. Usypujący się z pylników pyłek pokrywa ciało pszczoły, która następnie używając miodu z wola miodowego formuje z pyłu kulkę. Taka bryłkę umieszcza w przystosowanym do tego miejscu na odnużach, Pszczoła jednorazowo transportuje dwie takie kulki pyłku do ula. W ciągu dnia przeciętna pszczela rodzina jest w stanie przenieść do ula około jednego kg pyłku. Najczęściej pyłek pozyskiwany jest przez pszczoły z tzw. roślin owadopylnych. Możemy tu wymienić: np.: wierzbę, mniszek lekarski, rzepak, malina, grykę nawłoć, leszczyna, trawy łąkowe.
Pszczelarze do zbioru pyłku kwiatowego używają przyrządu nazywanego poławiacz . Instaluje się go na wlocie do ula. Jego zdaniem jest strącenie kulki pułku z przylatującej pszczoły. Przynoszone przez pszczoły ziarna pyłku maja rozmiar około do 2,5 mm.
W składzie pyłku kwiatowego możemy odnaleźć białka, aminokwasy, węglowodany, lipidy, kwasy tłuszczowe, związki fenolowe, enzymy, witaminy i biopierwiastki.
Składniki pyłku kwiatowego:
| składniki | zawartość w 100 g |
| białko | 23,9 g |
| tłuszcze | 5,4 g |
| cukry | 33,7 g |
| Błonnik – celuloza | 22,4 g |
| Witaminy |
|
| B1 | 0,9 mg |
| B2 | 1,8 mg |
| B3 (PP) | 13,7 mg |
| B5 kwas pantotenowy | 2,3 mg |
| B6 | 0,6 m |
| Składniki mineralne |
|
| fosfor | 436 mg |
| Potas | 432mg |
| wapń | 217 mg |
| magnez | 161 mg |
Pyłek kwiatowy poza wymienionymi powyżej zawiera w znikomych ilościach wiele innych witamin i minerałów.
Używanie pyłku kwiatowego w procesie leczenia
Badania przeprowadzone w kierunku oddziaływania pyłku kwiatowego na organizm wykazały u osób zażywających pyłek systematycznie co najmniej 14 dni w ilości 35 g dziennie następujące skutki:
wyraźny wzrost odporności
wzrost ilości krwinek białych
wzrost eozynofili, limfocytów – około 50%, monocytów 100%
Jak ukazuje powyższy przykład systematyczne zażywanie pyłku kwiatowego ma wielkie znaczenie dla profilaktyki, powiększeniu wydolności fizycznej organizmu. Stąd też poza stosowaniem profilaktycznym, pyłek może przynosić znaczne efekty w trakcie rekonwalescencji i jako środek uzupełniający w leczeniu wielu stanów chorobowych. Np stwierdzono, że osoby u których leczono przewlekłe zapalenie wątroby znacznie szybciej powracały do zdrowia implementując się jednocześnie pszczelim pyłkiem kwiatowym.
Inne badanie przeprowadzone w kierunku oddziaływania pyłku na sprawność psychiczną unaoczniły, że przyjmowanie 30 g tego produktu dziennie znacznie poprawia funkcjonowanie umysłowe człowieka.
u 42 % badanych stwierdzono łatwiejsze zasypianiem
55 % osób badanych zadeklarowało poprawę zwiększenie możliwości przyswajania wiedzy
27 % badanych wskazało na wzrost pamięci krótkotrwałej
zmniejszenie odczuwania bólów migrenowych zadeklarowało 32 % badanych
38% osób podjętych badanie stwierdziło większą odporność na stres
Pszczeli pyłek kwiatowy może być podawany bezpośrednio, popijany ciepłym płynem, jednak najlepsze efekty przyswajania pyłku uzyskuje się, gdy przed spożyciem zostanie on zalany letnią wodą o odstawiony na jakiś czas. Od 2 do kilku godzin. Można np. wieczorem przygotować pyłek zalewając go ciepłą wodą po to, aby rano spożyć go przed jedzeniem.
Jak można zauważyć stosowanie pszczelego pyłku kwiatowego ma bardzo szerokie zastosowanie, zarówno na polu fizycznym , psychicznym jak i emocjonalnym.
Pierzga
Po powrocie pszczół z pyłkiem zrzucają go w pustej komorze plastra Następnie rozdrabniają go na pył. Kiedy komora plastra jest napełniona do około 70- 75 % swojej objętości, pyłek zalewany jest miodem. Kiedy komora jest szczelnie zalana, zaczyna tam zachodzić w warunkach beztlenowych proces fermentacji mlekowej. Tak sporządzony produkt nazywamy pierzgą bądź chlebem pszczelim. Pierzga jest spożywana przez pszczoły jako źródło białka .
Pierzgę można pozyskiwać w sposób ręczny lub mechaniczny. Po wydobyciu z plastra musi być poddania procesowy suszenia w temperaturze 40-42 stopnie Celsiusza. Suszenia trwa około 2 dni. Po wysuszeniu Produkt ten powinien charakteryzować się wilgotnością około 15 % .
W składzie chemicznym pierzgi znajdujemy te same składniki jak w pyłku. Przy czym zawartość białka jest większa o około 30 %, w skład produktu wchodzi też kwas mlekowy.
Zastosowanie Pierzgi w procesach leczenia
Pierzga stanowi doskonałe uzupełnienie wszelkich terapii za przykład może tu posłużyć stosowanie tego produktu u pacjentów z choroba mi kardiologicznymi. Takimi jak niedokrwienna choroba serca, nadciśnienie tętnicze, czy zapalenie mięśnia sercowego. Na dowód tego można przytoczyć wyniki badań przeprowadzonych z udziałem pacjentów posiadających problemy kardiologiczne. Osoby badane przez okres 21 dni otrzymywali 15 g pierzgi dziennie. Po zakończeniu eksperymentu okazało się,że u większości pacjentów z niedokrwienną chorobą serca diametralnie zmniejszyła się ilość ataków duszności, a jeżeli występowały to miały znacznie lżejszy przebieg. Badania wykazały średni wzrost ilości czerwonych krwinek o około 39 %, a hemoglobiny 0 21 %. oraz zmniejszenie OB o około 40 % U wszystkich badanych osób znacznie wzrosła wydolność organizmu, przy jednoczesnym zmniejszeniu poziomu protrombiny i cholesterolu. U osób mających problemy z nadciśnieniem tętniczym zarejestrowano zwiększenie stabilności ciśnienia na niższym poziomie. Pacjenci cierpiący na zapalenie mięśnia sercowego sygnalizowali znaczącą poprawę samopoczucia. Ustąpiły u nich również objawy duszności i kołatania serca. Ponadto większościowi pacjentów z niedoborem żelaza podawanie pierzgi spowodowało znaczne podwyższenie tego parametru
Pierzgę przed podaniem podobnie jak pyłek kwiatowy najlepiej zalać ciepłym płynem i odstawić na jakiś czas.
Pierzga podobnie jak pyłek kwiatowy jest doskonałym środkiem uzupełniającym proces leczenia, jak również może samodzielnie posłużyć jako produkt poprawiający np. parametry krwi, czy ogólna całościową kondycję organizmy.
Propolis
Propolis wytwarzany jest przez pszczoły z żywic roślinnych. Żywice te są wydzielane przez paki liściowe i korę niektórych drzew. Pszczoły pozyskują je również z łodyg i liści rożnych innych roślin. Pszczoła dla pozyskania żywicy, zgryza jej kawałek, po czym pokrywa go wydzieliną z gruczołu żuchwowego. Następnie taką grudkę przenosi przenosi do ula.
Na naszym terenie żywice te są zazwyczaj pozyskiwane z pączków liściowych topoli czarnej, brzozy, olchy. Rzadziej z pąków liściowych wierzb, kasztanowców, wiązów i dębów.. W obrębie innych roślin żywice można pozyskać ze smółki, słonecznika, konopi siewnych.
Propolis wykorzystywany jest przez pszczoły do celów konstrukcyjnych ( wymieszany z woskiem pszczelim), ale przede wszystkim dla zachowania w ulu czy gnieździe odpowiednich warunków higienicznych. Produkt ten charakteryzuje się właściwościami przeciwdrobnoustrojowymi.
Propolis można pozyskać poprzez zeskrobywanie go różnych elementów ula jak również przy wykorzystaniu tzw poławiaczy propolisu. Sa to różnego rodzaju otwory w ulu, które pszczoły zalepiają propolisem. Po zebraniu propolis musi być oczyszczony i wysuszony. Propolis jest bezpostaciową masą której można nadać założony kształt. W temperaturze około 30 stopni Celsiusza staje się plastyczny, podatny na formowanie.
W składzie propolisu zazwyczaj można odnaleźć
żywice – około 50 %
olejki eteryczne – około 10 %
wosk pszczeli – około 22 %
pyłek kwiatowy – około 8 %
różne elementy mechaniczne – około 10 %
Wosk pszczeli elementy mechaniczne i pyłek kwiatowy dla uzyskania czystego propolisu są zazwyczaj oddzielane. Ogólnie przyjmuje się , że w propolisie znajduje się około 40 % tzw substancji balastowych, które powinny zostać oddzielone.
Dla uzyskania produktu przeznaczonego dla celów medycznych surowy propolis zazwyczaj ekstrahuje się w 70 % alkoholu etylowym w proporcji 1 do 10. W warunkach przemysłowych proces ten trwa zazwyczaj pięć dni ,wymagana temperatura to 25-30 stopni Celsiusza Po odparowaniu i standaryzacji zagęszczony ekstrakt etanolowy jest produktem wykorzystywanym dla celów leczniczych, kosmetycznych. Ekstrakt propolisu można też wytworzyć bez użycia alkoholu. Można w tym celu surowy propolis poddać ekstrakcji wodą w temperaturze od 25 stopni do 100 stopni Celsiusza. W tym przypadku proporcja produktu do wody kształtuje się w granicach od 1:1 do 1:37,5. Istnieją metody ekstrakcji propolisy bez alkoholu i wody. W tym celu Propolis rozpuszczany jest np. w glicerynie lub glikolu. Propylenowym proporcja takiego produktu to zazwyczaj 1:10. Jest to sposób na otrzymanie bezalkoholowych kropli propolisowych.
Zastosowanie propolisu w Leczeniu
Propolis w formie wyekstrahowanej może posłużyć do leczenia różnych dolegliwości zarówno o charakterze zewnętrznym jak i wewnętrznym.
Wykorzystanie propolisu do leczenia chorób skóry
Leczenie trudno się gojących ran pourazowych i pooperacyjnych po zastosowaniu ekstraktu propolisu zazwyczaj z NaCl czyli roztworem soli fizjologicznej, Rana w ten sposób zostawała skutecznie oczyszczona z martwych tkanek, przestawała ropieć. Proces gojeni został wyraźnie przyspieszony.
Leczenie ropnych chorób skóry – Choroby skórne wywołane często przez gronkowca złocistego zdają się być trudne do opanowania gdyż gronkowiec złocisty nie wykazuje wrażliwości na antybiotyki. Istnieją zarejestrowane przypadki w których zastosowanie maści z propolisu dwa razy dziennie przez okres od 5 do 10 dni spowodowało skuteczne zaleczenie ropiejącej rany.
Owrzodzenia podudzi – zmiany te są zazwyczaj wynikiem utrudnionego krążenia krwi. Stan ten spowodowany może być żylakami podudzi, zakrzepowym zapaleniem żył, oraz procesami miażdżycowymi naczyń krwionośnych. Do leczenia tych schorzeń używa się 3,5 procentową maść z propolisu. Z badań statystycznych wynika, że podczas leczenia trwającego pół roku tylko przy pomocy maści propolisowej udało się wyleczyć 60 % pacjentów, a wyraźną poprawę zauważono u kolejnych 20 % leczonych. Maść była stosowana dwa razy na dobę pod opatrunek.
Łuszczyca – Przyjęło się, że łuszczyca ma podłoże immunologiczne, jednakże zdania na ten temat są podzielone, Z analizy statystycznej wynika, że stosowanie 10 procentowego roztworu propolisu w postaci maści przyniosła namacalny rezultat w zwalczaniu skutków tej choroby. Maść stosowano dwa razy na dobę przez okres sześciu tygodni. Po zakończeniu leczenia okazało się, ze u 47% pacjentów całkowicie zlikwidowano skutki łuszczycy, natomiast u 38% leczonych zarejestrowano znacząca poprawę.
Wykorzystanie propolisu do leczenia chorób błon śluzowych
ostry nieżyt nosa – przyczyną tej choroby jest zazwyczaj zakażenie wirusowe, które często idzie w parze z zakażeniem bakteryjnym. Do leczenia tej choroby używa się 20%maści z propolisu z olejem słonecznikowym. Taką maść nanosi się na tampony z waty, które następnie umieszcza się w obu dziurkach nosa na około 5 minut dwa razy dziennie . Po pierwszych trzech dniach terapii choroba została wyleczona u 57 % pacjentów, a po następnym dniu u kolejnych 24 % osób leczonych.
afty nawracające zastosowanie 3 procentowej maści z propolisu przykładanej na afty trzy razy dziennie skutkuje zazwyczaj zaniknięciem aft już po pierwszym dniu stosowania.
Przewlekłe zapalenie gardła – do leczenia tej przypadłości używa się 3% ekstraktu etanolowego. Gardło powinno być smarowane 3 razy dziennie przez okres 5 do 7 dni . Po tym okresie całkowite wyleczenie statystycznie odnotowuje się u 22 % pacjentów. Natomiast znaczne polepszenie stanu zdrowia wystąpiło u kolejnych 46% osób poddanych kuracji.
Lecenie przy użyciu propolisu chorób wewnętrznych
nadciśnienie tętnicze – do zmniejszenia nadciśnienia tętniczego używany może być 10 % ekstrakt etanolowy z propolisu. Pacjentom powinno się podawać 60 kropli takiego preparatu delikatnie rozcieńczonego z wodą, trzy razy dnienie , co najmniej na 0,5 godziny przed jedzeniem. Ze statystyk wynika, że skutki takiego leczenia u 76% badanych przynoszą znaczne obniżenie ciśnienia, a u kolejnych 17 procent w niewielkim stopniu. Należy jednak pamiętać że przyczyny powstawania nadciśnienia mogą być bardzo złożone. Rzadko mamy do czynienia z tzw nadciśnieniem samoistnym. Zazwyczaj nadciśnienie to skutek jakiejś zaburzenia organizmu , a nie choroba sama w sobie. Dlatego też ważne jest znalezienie prawdziwej przyczyny, a obniżanie traktować jako zabieg doraźny.
Przewlekłe zapalenie oskrzeli – Długotrwałe stany zapalne oskrzeli wywołane zazwyczaj wirusami, ale może również wystąpić ze względu na intensywne zanieczyszczenie środowiska. Zdarza się, ze choroba ta jest trudna do wyleczenie środkami farmaceutycznymi. Dlatego też znalazł w terapii tej choroby znalazł zastosowanie między innymi propolis. Jeden ze sposobów podawania mówi, ze należy dawkować 20 kropli 10 procentowego propolisu na bazie roztworu etanolu trzy razy dziennie. W badanej 50 osobowej grupie chorych po trzech miesiącach takiego leczenia stwierdzona u 45 osób ustąpienie zaburzeń przepływu powietrza w płucach. W ilościowo takiej samej grupie osób leczonych konwencjonalnie efekt ten uzyskano u 39 pacjentów. Powyższe wyniki wskazują, że stosowanie propolisu przy przewlekłym zapaleniu oskrzeli daje lepsze wyniki niż używanie tylko leków farmaceutycznych.
Przewlekłe zapalenie wątroby – choroba ta jest skutkiem rożnych rodzajów wirusowego zapalenia wątroby typu A. Z doświadczeń klinicznych wynika, że podawanie chorym propolisu wraz z minerałami i witaminami dało trwałe efekty terapeutyczne . Pacjentom podawani 20 mg zagęszczonego ekstraktu w postaci tabletki trzy razy dziennie przez okres czterech tygodni . Po miesięcznej terapii parametry wątroby znacznie się poprawiły i nie wróciły do poziomu z przed terapii .
Leczenie przewlekłych biegunek bakteryjnych u dzieci przy pomocy propolisu również przyniosło bardzo pozytywne efekty. Przeprowadzono w tym kierunku badania kliniczne z których wynikało, że stosowanie propolisu spowodowało całkowite wyleczenie 73 % małych pacjentów. Propolis podawano przez dwa tygodnie trzy razy dziennie. Ilośc propolisu uzależniona była od wieku dziecka Dla porównania leczenie tej dolegliwości tylko przy pomocy antybiotyku skończyło się całkowitym powodzeniem u 40% pacjentów.
Z zaprezentowanych wynika , że propolis może skutecznie posłużyć do leczenia wielu chorób mających podłoże wirusowe czy bakteryjne. Nie zależnie czy są to schorzenia zewnętrzne, czy wewnętrzne.
Mleczko pszczele
Pszczoły robotnice w swoich gruczołach gardzielowych produkują mleczko pszczele. Nie wytwarzają go ani trutnie, ani matki pszczele. W ulu lub gnieździe mleczko służy do karmienia larw pszczół robotnic oraz odżywiają się nim pszczoły matki podczas składania jajeczek. Mleczko pszczele pozyskiwane jest przy pomocy specjalni do tego skonstruowanych przyrządów.
Mleczko pszczele składa się w 66% z wody. Poza tym można tam odnaleźć 15 % cukrów, 13 % aminokwasów i pipidów, witaminy C,D,E i grupa B, aminokwasy, białka, acetylocholina. Znajdziemy tam również takie minerały jak wapń, krzem, żelazo, miedz, fosfor.
Mleczko pszczele jest skuteczne na wielu obszarach medycyny między innymi:
uaktywnia układ immunologiczny
zwiększa produkcje kolagenu co skutkuje np. lepszym stanem skóry
wpływa na redukcję zmian na skórze takich jak np.:trądzik, czy zmarszczki
wpływa na poprawę płodności u kobiet
zwiększa poziom progesteronu i korzystnie wpływa na laktację u matek
u mężczyzn podnosi jakość nasienia i pomaga w impotencji
łagodzi objawy menopauzy
poprawia metabolizm
przyczynia się do szybszego powrotu do zdrowia przy chorobach grypowych i przeziębieniu
minimalizuje depresje, skutecznie przyczynia się do leczenia nerwic lękowych
uaktywnia proces gojenia się ran
stymuluje układ krążenie oraz normuje ciśnienie tętnicze krwi
regeneruje i przyczynia się do oczyszczania organizmu
zapobiega miażdżycy
bardzo skutecznie regeneruje organizm w stanach pozawałowych
Dawkując mleczko pszczele należy wziąć pod uwagę, że przy 10 – 400 mg działa stymulująco, natomiast większe ilości np. 500 do 1000 mg mogą przynieść przeciwstawne skutki w postaci np. zapaści spowodowanej obniżeniem ciśnienia tętniczego. Przyjmuje się, że leczenie mleczkiem nie powinno być dłuższe niż 4 do 8 tygodni. Zapobiegawczo natomiast nie powinno się mleczka stosować dłużej niż cztery tygodnie.
Jad pszczeli
Jad pszczeli powstaje w aparacie żądlącym znajdującym się pod ostatnim pierścieniem odwłoka .Powszechnie nazywany jest apitoksyną. Składa się z histaminy, peptydów i białek – melityna, apomina, peptydów i enzymów fosfolipazy, i hialuronidazy. Całość składnikowe tworzy bardzo toksyczną substancje służącą pszczołom do obrony.
Jad jest pozyskiwany poprzez oddziaływanie na pszczoły prądem elektrycznym o parametrach nie szkodliwych dla pszczół. Owady pod wpływem prądu odruchowo wyciągają żądło i wydzielają jad.
W normalnych warunkach człowiekowi jednorazowo użądlonemu przez pszczołę nie powinno stać się nic poważnego poza obrzękiem, bólem, pieczeniem i przekrwieniem. Zdrowy człowiek powinien bez większych konsekwencji znieść 5 do ukąszeń jednocześnie. Jednakże jeżeli ktoś jest bardziej wrażliwy na toksyny zawarte w jadzie, nawet jedno użądlenie może przynieśc poważniejsze konsekwencje ze śmiercią włącznie.
Tak wiedza ludowa jak i doświadczenie lekarzy zajmujących się apiterapią wskazuje, że przy pomocy jadu pszczelego można leczyć wiele różnych dolegliwości. Kronikarze podaję, ze za pomocą jadu pszczelego został wyleczony z podagry np. Karol .schorzeń do leczenia których można używać tej substancji jest wiele. Należą do nich między innymi:
schorzenia układu ruch takie jak: choroba reumatyczna, reumatoidalne zapalenie stawów, zesztywniające zapalenie stawów,osteochondroza ( choroba kości i chrząstek kręgosłupa, choroby mięśni (mialgia, miopatia)
choroby obwodowego układu nerwowego takie jak – nerwobóle nerwu kulszowego, zapalenie wielonerwowe, zapalenie korzeni nerwów rdzeniowych, epilepsja.
Zespoły bólowe pourazowe – dyskopatia, porażenie nerwów obwodowych, urazy kostno stawowe
choroby sercowo – naczyniowe -zapalenia mięśnia sercowego, nadciśnienie tętnicze, niedokrwienność serca, zakrzepowe zapalenie żył
pozostałe choroby – astma, trudno gojące się rany, wrzody troficzne ( niedożywienie tkanek), odmrożenia, impotencja
i wiele innych
Za pomocą jadu pszczelego można skutecznie poradzić sobie z gronkowcem, Odpowiednio podawany działa jak naturalny antybiotyk, jak i skutecznie może usunąć zakrzepicę. Ponad to absorbuje pierwiastki będące skutkiem napromieniowania radioaktywnego.
Istnieje kilka metod aplikacji jadu do ciała Pierwsza naturalna polega na kontrolowanym żądleniu przez pszczoły. Żądlenie to jest prowadzone punktowo w miejsca, które tego wymagają. Czas aplikowania jadu w ten sposób jest ściśle określony. W ciągu dnia wykonuje się od 1 do kilku użądleń. Cała terapia może trwać do kilkunastu dni. Inną metodą jest aplikowanie jadu przez pszczoły w określone punkty akupunkturowe. Jad w formie odpowiedniego roztworu może być również aplikowany za pomocą strzykawki, Częstotliwość i długość trwania terapii jest określony indywidualnie w zależności od potrzeb i predyspozycji pacjenta. Poza podawaniem bezpośrednim jadu, na rynku można spotkać np. maści i mazidła zawierające tą substancję.
Wosk pszczeli
Poza miodem wosk pszczeli jest z pewnością najpopularniejszym produktem pszczelarskim.
W składzie wosku pszczelego możemy odszukać wiele kwasów organicznych, alkoholi i węglowodorów. Do głównych substancji aktywnych w wosku można zaliczyć kwas polimitylowy, kwas 10 – hydroksy -2 – decenowy, jak i skwalen.
Zastosowanie
Wosk pszczeli stosuje się tak zewnętrznie jak i wewnętrznie. Zewnętrznie stosuje się go głównie w postaci maści i kremów. Przykładowe zastosowania tego produktu to:
maści z przeznaczeniem do gojenia ram, wybroczyn, czyraków, wyprysków
opatrunków nasączonych mieszaniną wosków
mazideł np. do leczenia łuszczycy
w medycynie ludowej np. do świecowania uszu
kremów tak kosmetycznych jak i leczniczych
aerozoli – ze wskazaniem dla poprawy krążenia krwi w chorej skórze
zasklepy miodowe z woskiem do żucia, przy zapaleniu zatok, migdałów, błon śluzowych, gardła, katarze siennym, astmie oskrzelowej i wielu innych
inhalacje przy leczeniu stanów zapalnych w obrębie jamy ustnej
okłady na dolegliwości reumatyczne
maści do leczenia hemoroidów
Czerw trutowy
Czerw trutowy zwany inaczej apilarnil pozyskuje się z jaj , larw i poczwarek trutni
Produkt ten stosowano z powodzeniem od stuleci. Onegdaj traktowano go jako doskonały środek poprawiający potencję oraz eliksir odmładzający. Używano go zarówno w formie doustnej jak i okładów, maści, czy naparów. Jest on źródłem bardzo cennych substancji wśród których można znaleźć białka, minerały, witaminy, węglowodany i lipidy.
W chwili obecnej czerw trutowy pozyskiwany jest do produkcji leków jak i suplementów diety.
W jego składzie można znaleźć
białko
około 20 różnych aminokwasów
glukozę i fruktozę
lipidy
węglowodany
testosteron, progesteron, estradiol
witaminy E, D, grupa B
minerały takie jak sód fosfor, potas, magnez, wapń miedz, mangan, żelazo
Apilarnil cechuje się bardzo szerokimi właściwościami terapeutycznymi. Spośród, których możemy wymienić:
działanie przeciwmiażdżycowe
przyczynia się do regeneracji wątroby, obniża cholesterol
wspiera i normalizuje pracę tarczycy
aktywnie wspiera odporność poprzez uaktywnianiu leukocytów
poprawia kondycje fizyczną
łagodzi bóle głowy
łagodzi stany zapalne
znajduje zastosowanie w leczeniu schorzeń układu pokarmowego
poprawia stan psychiczny i emocjonalnym
przyczynia się do zwiększenia liczby plemników
i wiele innych
Na rynku preparat można spotkać w wielu różnych formach np. tabletki, granulat, w postaci zamrożonej, zmieszany z miodem.
Przy stosowaniu Czerwu należy pamiętać, że jest to substancja o bardzo dużej aktywności biologicznej. I należy go stosować rozważnie najlepiej po konsultacjach z lekarzem bądź naturoteraputą.
–
Zakończenie
W obecnej dobie, kiedy medycyna i farmacja w znakomitej większości stała się doskonałym narzędziem komercyjnym przeznaczonym na każdym poziomie jej funkcjonowania głównie do generowania zysków. Kiedy za pomocą lekarzy i procedur medycznych prowadzona jest polityka ukierunkowana nie koniecznie dla dobra człowieka. Właśnie teraz powinniśmy zacząć przypominać sobie kim naprawdę jesteśmy i odszukiwać starą sprawdzoną przez setki, a nawet tysiące lat wiedzę.
Medycyna mająca swoje fundamenty na współegzystowaniu z naturą, a nie na jej podporządkowywani i niszczeniu jest właśnie jednym z filarów takiej wiedzy. Musimy sobie na powrót uzmysłowić, że jesteśmy integralną częścią otaczającego nas świata zarówno na polu fizycznym jak i mentalnym.
Używanie produktów pszczelarskich w medycynie zwane obecnie apiterapią jest integralną integralną częścią naszych dziejów, a jednocześnie sztandarowym przykładem stosowania medycyny zgodnej z naturalnym porządkiem rzeczy.
Bibliografia
Książki
„ Apiterapia leczenie miodem i innymi produktami pszczelimi”. Bogdan Kędzia, Elżbieta Hołderna Kędzia SBM 2020
„Miodo Lecznictwo” Marek Czekański, Sławomir Rusin Zdrowe Zdrowie Kraków 2019
Strony internetowe**
www.medonet.pl
Maciej Kaja