Zarys diagnostyki w homeopatii
Analizując dzieje świata w wielu dostępnych jeszcze tekstach, napisanych przez autorów żyjących w danej epoce, zaczynając od babilońskiego eposu „Enuma ellisz” ( dzieło to prawdopodobnie jest starsze i pochodzi, co najmniej z czasów Sumeru (Chaldei)), poprzez Wedy (Wedę), wiele kronik min. Rzymskich, Perskich, Stary i Nowy testament, wiele naszych rodzimych kronik, wszędzie tam możemy znaleźć między innymi zapiski mówiące o dolegliwościach na jakie w danym czasie cierpieli ludzie, jak i sposobach ich leczenia. Na przestrzeni tego czasu, aż do dnia dzisiejszego, opracowano wiele metod pomocy ludziom w zwalczaniu rożnych dolegliwości. Przez znakomitą większość tego okresu poza nielicznymi wyjątkami ( np. upuszczanie krwi) bazowano na wiedzy zgodnej harmonijnym porządkiem natury. Stan ten pod wpływem rozwoju tzw. nauki zaczął się zmieniać od około XVIII w. Gdzie powoli, ale bardzo konsekwentnie zaczęła dochodzić do głosu medycyna oparta na stosowaniu różnego rodzaju preparatów chemicznych, a następnie procedur stanowiących odgórnie narzucone wytyczne wskazując, jak powinien przebiegać proces leczenia pacjenta. Naturalne metody leczenia zostały stopniowo spychane na dalszy plan, aż do sytuacji, gdzie stały się wiedzą niszową praktykowaną przez nielicznych terapeutów. W obecnych czasach od kilku lat możemy zaobserwować trend odwracania tego stanu. Ludzie mające nie zawsze dobre doświadczenia z tzw. medycyną konwencjonalną zaczynają szukać dla niej alternatywy. Powstaje coraz więcej ośrodków kształcących naturoterapeutów, a tym samym w przestrzeni usług medycznych można zauważyć obecność coraz większej ilości tak terapeutów posługujących się wiedzą pochodzącą z szerokiego wachlarza metod naturoterapeutycznych, jak i lekarzy praktykujących tzw. medycynę holistyczną , w której metody naturoterapeutyczne również odgrywają znaczącą rolę. W schemat doskonale wpisuje się homeopatia, która również od kilku lat przeżywa swój renesans. Za twórcę współczesnej homeopatii uważany jest urodzony w Niemczech 11 kwietnia 1755 r. Samuel Hahnemann. On to mając świadomość niedostatków ówczesnej medycyny, szukając wiedzy, rozpoczął studiowanie starych tekstów. W ten sposób trafił na opracowania uważanego za ojca współczesnej medycyny Hipokratesa. Wielu uważa, że za inspirację do stworzenia podwalin pod homeopatię posłużyło Halnemannowi zdanie Hipokratesa: „Chorego leczy natura, lekarz powinien pomagać, choroba powstaje od podobnego i dzięki podobnemu człowiek odzyskuje zdrowie” Zainspirowany między innymi prawdopodobnie tym zdaniem Hahnemann rozpoczął wnikliwe analizy różnych substancji pochodzenia, roślinnego, zwierzęcego i mineralnego i ich oddziaływania na organizm człowieka w celu pomocy w doprowadzeniu go do równowagi. W badaniach tych pomogło mu to, że nie tylko był lekarzem, ale również aptekarzem i chemikiem. W roku 1796 została przez Hahnemanna ogłoszona opracowane przez niego założenie: W sposób najpewniejszy, najszybszy i najskuteczniejszy można leczyć takimi lekarstwami, które zdolne są wywołać w zdrowym organizmie podobną chorobę” Od tego momentu możemy mówić o powstaniu zasad homeopatii: „Similia similibus curantur” (podobne leczy się podobnym) .
Leki homeopatyczne
Lecznicze preparaty stosowane w homeopatii wytwarzane są zarówno z surowców organicznych jak i nieorganicznych. Możemy wśród nich wymienić: rożnych gatunków rośliny, minerały, jady pochodzenia zwierzęcego, wydzieliny zwierzęce. Leki opisane są nazwami łacińskimi obok, których zamieszczone są oznaczenia cyfrowe informujące o stopniu rozcieńczenia lub roztarcia. Bazowy surowiec przeznaczony do wytworzenia odpowiednich rozcieńczeń nazywany jest Tynkturą i oznaczony jest cyfrą zero. Różnicowanie leków homeopatycznych uzyskuje się między innymi poprzez odrębny sposób ich sporządzania, rozcieńczenia, rozcierania i dynamizowania czyli odpowiedniego wstrząsania. Według Hahnemanna istnieje zależność pomiędzy ilością rozcieńczeń i dynamizowania, a skutecznością leku. Skuteczność ta wzrasta wraz z ilością rozcieńczeń rozdzielonych dynamizowaniem ( wstrząsaniem – zwiększaniem skuteczności preparatu) Zakłada się, że preparaty stosowane w homeopatii oddziaływają na organizm regulująco,oddziaływając impulsowo(lub odpowiednimi częstotliwościami) na układ nerwowy. W ten sposób uaktywniany jest układ odpornościowy i ogólna regulację organizmu. Terapia homeopatyczna jest najbardziej skuteczna, kiedy choroba przebiega gwałtownie. Leki homeopatyczne poprzez oddziaływanie na układ nerwowy powodują uaktywnienie chorego narządu, co w konsekwencji powoduje jego powrót do prawidłowego funkcjonowania.
Konstytucja i temperament człowieka wg homeopatii
Na podstawie doświadczeń nabytych podczas leczenia Hahnemann doszedł do wniosku, że zaaplikowanie zbyt dużej dawki leku może doprowadzić do skutków odwrotnych do zamierzonych, czyli pogorszenia się stanu chorobowego. Natomiast po podaniu bardziej rozcieńczonej ilości leku unikano efektu pogorszenia się stanu zdrowia, a pacjent szybciej powracał do równowagi. Stąd też wysnuto wnioski, że każdy człowiek jest odrębną, nie powtarzalną istotą reagującą na daną substancję w sposób indywidualny. Taka reakcja na leki jak i podatność na choroby, jej przebieg, uwarunkowana jest pewnymi czynnikami psychofizycznymi, które nazwano konstytucją ( budową fizyczną ) i temperamentem ( sposobem reagowania na czynniki zewnętrzne) . Tak więc w odróżnieniu od współczesnej medycyny opartej na procedurach homeopatia twierdzi, że ta sama dolegliwość przechodzona jest w odrębny sposób przez różne osoby. I tym samym może wymagać podjęcia różnych środków zaradczych, gdyż przedmiotem homeopatii jest leczenie chorego, a nie choroby. Homeopatia uważa, że stan konstytucji i temperamentu przede wszystkim uzależniony jest od prawidłowej zawartości w organizmie jednej z trzech soli wapnia, a mianowicie: węglanu wapnia (Calcarea carbonica), fosforanu wapnia (Calcarea phosphorica) oraz fluorku wapnia (Calcarea fluorica). Ich niewłaściwa ilość będzie skutkować zaburzeniami w funkcjonowaniu poszczególnych organów. Autorami powyższego podziału są L Nebel i A Vannier. Dla prawidłowego zdiagnozowania dolegliwości niezbędne jest rozpoznanie tak konstytucji, jak i temperamentu pacjenta.
Konstytucja
Konstytucja Calcarea phosphorica (fosforyczna)
Ciało człowieka o konstytucji calcarea phosphorica charakteryzuje się przewagą form pionowych nad poziomymi. Inaczej to ujmując osoby w o tej konstytucji posiadają ciało wyciągnięte ku górze, przy jednoczesnym spłaszczeniu całego korpusu. Ludzie ci zazwyczaj są wysocy przy jednocześnie wąskiej klatce piersiowej. Nierzadko chodzą pochyleni, gdyż ich kręgosłupy z uwagi na to, że są słabe mają tendencję do skrzywień. Ręce często są proporcjonalnie dłuższe niż u innych, palce u rąk wąskie, długa szyja, wydłużone mięśnie szkieletu, mały brzuch, wąskie ramiona, delikatna tkanka łączna, niewielkie serce. Generalnie w tej konstytucji mamy do czynienia z przewagą proporcji ciała nad masą.
cechy morfologiczne
budowa smukła fosforyczne
wysoki wzrost
mała masa ciała szczupłość
wygląd delikatny elegancki, postawny
dolichocephalia, kończyny długie, pacjent przygarbiony i przygięty w stawach biodrowych w czasie spoczynku
ruchy nieregularne ale pełne wdzięku, szybkie i wykonywane z lekkością
cechy fizjologiczne
działanie spontaniczne i nieuporządkowane na początku
hipotonia mięśniowa i umiarkowana wiotkość wiązadeł
przewaga katobolizmu
cechy psychologiczne
– psychika zdominowana przez nadwrażliwość i podatność na zmęczenie
– zachowanie cyklotymiczne
– brak wytrwałości fizycznej i psychicznej
– każde podjęte działanie, aby było skończone musi trwać krótko ( za lek. med. Adam Szafiński )
Konstytucja Calcarea carbonica (karboniczna)
Ogólna forma ciała w tej konstytucji jest okrągła. Zazwyczaj z dużą dozą tkanki tłuszczowej. Głowa jest duża i okrągła, brzuch wyraźnie się wyróżniający, Konstytucja ta u dzieci charakteryzuje się tym, że dziecko zazwyczaj zaczyna później chodzić, ciemiączko zarasta również później niż u innych. Osoba o tej konstytucji ma grube, a zarazem krótkie mięśnie szkieletu. Prawa komora serca jest większa od lewej, układ tętnic jest wyraźnie większy niż układ żylny. Ludzie o tej konstytucji generalnie charakteryzują się przewagą masy ciała na jego proporcjami. Cechami charakterystycznymi tej konstytucji są:
cechy morfologiczne
– budowa ciała krępa, kształty kwadratowe lub zaokrąglone
– rozwój na szerokość i na grubość
– wzrost średni
– masa ciała zwiększona
– elastyczność tkanek i powłok w dzieciństwie i sztywnośc w wieku dorosłym
cechy fizjologiczne
– poruszanie się regularne, powolne i ciężkie
– gesty proste, opanowane, powolne
– czynniki ruchowe przemyślane i precyzyjne
– brachycephalia i krótkie kończyn
– sztywność wiązadeł
– przewaga anabolizmu i funkcji pokarmowych
cechy psychiczne
– decyzje przemyślane i precyzyjne
– psychika zdominowana przez pasywność
– psychika zdominowana przez pasywność i oszczędzanie energii
– dominuje prawo najmniejszego najmniejszego możliwego wysiłku
– wytrwałość i wytrzymałość w raz podjętym działaniu
– poszukiwanie stabilizacji i spokoju
( za lek. med. Adam Szafiński )
Konstytucja Calcarea fluorica (fluoryczna)
Osoby o tej konstytucji charakteryzują się wadliwym rozwojem kośćca. Charakterystyczne tutaj mogą być: deformacje kości, widoczna deformacja twarzy w postaci jej asymetrii, wadliwe osadzenie zębów z wydatniejszą szczęka górną. Ludzie tutaj często borykają się ze zwichnięciami i naciągnięciami stawów. Jest to spowodowane słabymi wiązadłami stawami. Problemy występują również na poziomie układu krwionośnego co objawia się częstymi rozszerzeniami żył, krwiakami i guzami krwawnicowymi. Spowodowane jest to słabymi włóknami naczyń krwionośnych. Ponad to w tek konstytucji możemy mieć do czynienia ze słabą tkanką mięśniową łączną ( przepuklina, opuszczanie żołądka, macicy, nerek), tendencja do przerostu i stwardnienia gruczołów.
Cechy morfologiczne
budowa asymetryczna
rozwój nieharmonijny
wzrost raczej niski
przeważnie mała masa ciała
nieregularna i asymetryczna czaszka
różna długość kończyn
cechy fizjologiczne
– postawa niestabilna czasem akrobatyczna
– ruchy nieregularne pozbawiane wdzięku, niezgrabne, niezręczne
– działanie nieprzewidywalne, zmienne, paradoksalne
– nadmierna wiotkość stawów
– nieosłabienie łącznej podporowej
cechy psychiczne
psychika zdominowana przez niestabilność i paradoksalność
reakcje nieprzewidywalne i żywe ale przemijające
niezdecydowanie, niepokój i pobudzenie
( za lek. med. Adam Szafiński )
Homeopaci zakładają, że konstytucja ciała nie jest niczym trwałym. Możne się zmienić poprzez oddziaływanie tak różnych czynników jak i np. wieku, który zazwyczaj jest czynnikiem generującym dolegliwości.
Temperament
Homeopatia podobnie jak w przypadku konstytucji rozróżnia również trzy temperamenty czyli zbiory cech określających dany organizm. Dla określenia temperamentu danego człowieka powinno się brać pod uwagę sprawność przemiany materii oraz to jak funkcjonują poszczególne wybrane organy (układ nerwowy, serce, układ pokarmowy) Homeopatia wyróżnia następujące temperamenty: Temperament Calcarea phosphorica
Cechą charakterystyczną tego temperamentu jest mocne akcentowanie wszystkich reakcji organizmu. Wszystkie czynności fizjologiczne wykonywane przez organizm człowieka z tym temperamentem są szybsze. Szybszy obieg krwi, większa częstotliwość oddechu, sprawność pracy układu nerwowego. Ostra i szybka reakcja organizmu na każdą agresję, towarzyszy temu szybka przemiana materii, napięcie mięśniowe jest podwyższone. Wyżej wymienione elementy powodują między innymi osłabienie funkcji kory nadnercza, nadczynność tarczycy oraz gruczołów płciowych. Taka intensywne funkcjonowanie organizmu w konsekwencji staje się przyczyną powolne, ale systematycznego zatruwania organizmu produktami przemiany materii. Taka sytuacja zazwyczaj doprowadza do powolnego wyniszczania organizmu. Jest to zwiastunem zainicjowania dolegliwości charakterystycznych dla temperamentu phosphorica, a mianowicie demineralizacji i odwodnienia. Duża aktywność układu przemiany materii skutkuje tym, że sole chloru i wapnia nie są w pełni absorbowane przez komórki i lokują się przestrzeniach międzykomórkowych. Skutkiem tego może być zwapnienie tkanek miękkich, a układ kostny i zęby odczuwają to w postaci utraty wapna. Osoby o takim temperamencie zazwyczaj borykają się z problemem, co może spowodować między innymi następujące efekty:
spadek wagi
ogólne osłabienie organizmu
intensywna suchość w jamie ustnej
częste pragnienie
zaparcia
osłabienie systemu immunologicznego
problemy związane z wątrobą w konsekwencji zaburzenia pracy żołądka i jelit
Podstawowymi lekami homeopatycznymi służącymi do ograniczenia tych dolegliwości są: Phosphorus D12, Natrium chloratum D12 calcanea phosphorica D12.
Temperament Calcarea carbonica
Punktem charakterystycznym dla tego temperamentu jest znacznie wolniejsza tak przemiana materii jak i praca układu krwionośnego. W związku ze spowolnionymi procesami trawiennymi organizm nie zdąża pozbyć się produktów przemiany materii przez co staje się przez nie przeciążony, a w konsekwencji zatruwany. W związku z ograniczonymi możliwościami układu trawiennymi toksyny wydalane są za pośrednictwem skóry w postaci potu. W okresie dziecięcym osoby o tym temperamencie mają zwiększone predyspozycje do różnego rodzaju alergii często objawiających się jako:nieżyt nosa, katar sienny, astma, migrena, egzemy, biegunki, dolegliwości gośćcowe. Symptomy te zazwyczaj objawiają się kolejno. Ponad to ludzie o temperamencie Calcarea carbonica często wykazują wzmożoną wrażliwość na wilgoć. Znaczna część osób typu calcarea carbonica tak po osiągnięciu dojrzałości, jak i w bardziej zaawansowanym wieku, stają się pasywne co może sprowadzać się do siedzącego trybu życia skutkującego różnymi dolegliwościami między innymi:
osłabienie mięśni
otyłość
dolegliwości układu trawiennego
rozedmę płuc
nieżyt oskrzeli
zwapnienie naczyń krwionośnych
gościec
Leki homeopatyczne,których stosowanie ma na celu zapobieżenie w/ dolegliwościom toCalcarea carbonica D12, Sulfur D12, Graphites D12, Silicea D12, lycopodium D12 Natrium muriaticum D12, Alumina D12.
Temperament Calcarea fluorica
W tym przypadku od samego początku życia jest zachwiana zdolność pozbywania się przez organizm produktów przemiany materii. Stąd też obciążają one w znacznym stopniu przede wszystkim tkanki naczyń i nerwów. Stan ten doprowadza do wielu zabużan pracy organizmu, są wśród nich:
opuszczenie narządów jamy brzusznej
wypadanie włosów
przetoki
choroby skóry
wrzody przewodu pokarmowego
zmiany kręgosłupa powodująca ograniczenie jego elastyczności
żylaki
problemy z pamięcią
wiele różnych dolegliwości nerwowych
często wrodzona niedoczynność tarczycy nierzadko skutkująca spowolnieniem w rozwoju.
Spośród leków homeopatycznych używanych przy leczeniu i zapobieganiu tym dolegliwościom stosuje się: calcarea fluorica D12, Acidium nitricum D12, Thuja D12, Natrium sulfuricum, D12, Acidum nitricum, D12, Carbo vegetabillis D6, Platinum D12, Aurum D12, Mercurius D12. Diagnostyka w homeopatii
Dla zrozumienia mechanizmu pochodzenia dolegliwości należy uzyskać od pacjenta różne informacje. Jedną z nich jest kondycja stan zdrowia jak i rożnego rodzaju nawyki zarówno rodziców pacjenta jak i najbliższych krewnych ze strony ojca i matki. Należy przede wszystkim dopowiedzieć się jakie dolegliwości im towarzyszyły, jaki mają tryb życia, odżywiania itp. Ważną rzecz stanowi określenie uwarunkowań osoby leczonej w zależności od jej płci. Musimy pamiętać, że kobieta posiada organizm delikatniejszy, w którym wszelkiego rodzaju reakcje są mniej wyraziste. U kobiety powinno się zwrócić uwagę na rytmiczność menstruacji, słabość mięśni i nadmiar limfy. Mężczyznę natomiast powinna charakteryzować siła fizyczna i warunkująca ją prawidłowa praca krwiobiegu. Jeżeli na tym poziomie spotkamy się z niestabilnością można domniemywać, że jest ona wnykiem choroby. Dolegliwości związane z wiekiem
W wielu starych kulturach od niepamiętnych czasów życie człowieka było podzielone na siedem różnych okresów. Każdemu takiemu okresowi przypisywano możliwość wystąpienia różnych dolegliwości, które były również uzależnione o innych czynników między innymi nawyków czy stylem życia. W takim porządku dzieciństwo zajmuje trzy okresy, dwa okresy odnoszę się do wieku dojrzałego i dwa do wieku starczego. Homeopatia zaadoptowała ten porządek i tak:
Okres pierwszy – Pierwszy z trzech okresów dzieciństwa trwa do momentu wyżynania się pierwszych zębów. Z uwagi objawiająca się w tym okresie nadwrażliwość nerwową wzrasta u niemowląt prawdopodobieństwo występowania kurczy i konwulsji idących w parze z zaburzeniami trawiennymi (biegunki i zaparcia) Należy pamiętać, że dziecko w tym okresie życia jest całkowicie zależne od otoczenia i jednocześnie jego wrażliwość jest nastawiona na odbiór czynników zewnętrznych. Ponad to mózg niemowlęcia w tym okresie jest bardzo wrażliwy, co niejednokrotnie może skutkować uderzeniami krwi.
Okres drugi – czas ten w życiu dziecka plasuje się pomiędzy od okresu niemowlęcego do siódmego roku życia okres ten wegług homeopatii charakteryzuje się pewnymi właściwościami fizycznymi organizmu takimi, jak między innymi: słabość mięśni, podwyższoną wrażliwością, tendencje do zmęczenia, a przez to większego czasu przeznaczonego na sen. Charakterystyczną przypadłością tego okresu życia u dzieci jest częstsza zapadalność na dolegliwości związane z układem oddechowym, akcentowaniem problemów rozwojowych poszczególnych części organizmu.
Okres trzeci – mamy tutaj do czynienia z okresem pomiędzy 7, a 14 rokiem życia. Czas ten dla młodych ludzi to rodzenie się harmonii pomiędzy fizycznością, a czynnikami psychicznymi oraz sukcesywnym spadkiem wrażliwości tkanek na oddziaływanie różnych uwarunkowań zewnętrznych.
Okres czwarty – ten odcinek czasowy życia człowieka rozciąga się od 14 do 25 roku. Zdrowy, prawidłowo funkcjonujący organizm powinien w tym czasie charakteryzować się harmonijnym rozwojem. W tym okresie życia dla prawidłowego zdiagnozowania stanu chorobowego należy uwzględnić zarówno konstytucję, jak i temperament wraz z ich charakterystyką dotycząca predyspozycji do określonych stanów chorobowych. Kiedy w poprzednich okresach nie dostrzeżone konkretnych symptomów chorobowych uwarunkowanych tak konstytucją, jak i temperamentem, to właśnie w czwartym okresie życia powinno się to zidentyfikować i rozpocząć terapię.
Okres piaty – dojrzałość według homeopatii rozciągnięta jest pomiędzy 25, a 45 rok życia. Dla prawidłowego zdiagnozowania określonej dolegliwości należy tutaj skupić się i przeanalizować takie elementy jak: przyzwyczajenia/nawyki, życie zawodowe, styl życia, w tym sposób odżywiania się, oraz warunki w jakich przebywamy dotyczy to zarówno aspektów naszego mieszkania, jak i warunków klimatycznych. Wszystkie te czynniki mają fundamentalne znaczenia dla naszego zdrowia i występowania ewentualnych dolegliwości.
Okres szósty – uważany jest przez praktyków homeopatii jako pierwsza faza starości. Rozciągnięta jest ona pomiędzy 45, a 55 rok życia. W tym okresie u osób nie przywiązujących wagi do kondycji fizycznej zaczyna się obniżać poziom sprawności. Możliwości psychiczne u osób nie dbających o sprawność tej tego aspektu zaczynają powoli być ograniczone. Ponad to jest to okres, w którym możemy dostrzec zubożenie tak siły, jak i kondycji fizycznej, jak i np. problemy z przemianą materii. Okres siódmy – kolejny etap starości według homeopatii. Jego początek tego okresu przyjmuje się wiek około 60 lat. Zasadniczą cechą tego czasu dla człowieka, to ograniczenie siły fizycznej, coraz mniej elastyczne mięśnie i stawy, dolegliwości układu krążenia, sucha skóra, generalnie zmniejszenie intensywności pracy narządów oraz spowolnienie trakcji psychicznych. Styl życia Według homeopatii nie można prawidłowo określić stanu chorobowego człowieka bez zapoznaniem się ze stylem życia i przyzwyczajeniami chorego. Istotnymi jest tutaj np. czy życie pacjenta ma charakter siedzący czy aktywny, jak wygląda jego funkcjonowanie na poziomie zawodowym (aktywność ruchowa, stres). Czy dużo przebywa na świeżym powietrzu. Ja wygląda u niego zachowanie higieny. Istotnym czynnikiem jest również to w jakich warunkach mieszka, miejsce w jakim żyje, jak wygląda jego sposób odżywiania, czy boryka się z jakimiś nałogami itp. Np. styl życia oparty na ubogiej aktywności fizycznej jednocześnie z dużą ilością czasu spędzanym w pomieszczaniach zamkniętym będzie z czasem generował zakłócenia w pracy organizmu objawiające się np. dolegliwościami układu trawiennego i układu oddechowego. Zbyt dużo czasu poświęcanego na zajęcia umysłowe powoli może stać się przyczyną dolegliwości na podłożu nerwowym z tendencjami do niestabilnej temperatury ciała. Przebywanie w warunkach o obfitujących w niedostatek higieny, bród, może stopniowo prowadzić do chorób skórnych i np. zakłóceń w pracy układu oddechowego. Nieprawidłowe odżywianie wraz oraz spożywanie zbyt dużej ilości pokarmów będzie skutkować stanami zapalnymi różnych organów, jak i zbyt dużym napływem krwi do tychże organów. Nazbyt duży i intensywny wysiłek fizyczny może skutkować urazami mechanicznymi w postaci np.: zwichnięć, nadwyrężenia stawów, czy mięśni. Stany w większym stopniu będą dotyczyć osób o słabszej konstytucji.
Wybrane sposoby diagnozowania dolegliwości według homeopatii
Tętno Powodem dużej ilości stanów chorobowych jest pośrednio lub bezpośrednio praca układu krążenia, serca objawia się to zazwyczaj zakłuwaniami w tętnie. Prawidłowe tętno mężczyzny nie borykającego się z żadnymi większymi dolegliwościami powinno być wyraźne, odporne na próby wyciszenia np. przez ucisk, harmonijne i równe. Częstotliwość takiego tętna w stanie nie wzmożonego wysiłku powinna oscylować pomiędzy 70 – 75 uderzeń na minutę. Osoby o podwyższonej kondycji fizycznej ( np. uprawiające sport) mogą mieć tętno w stanie bez poważniejszej aktywności fizycznej niższe ( np. 58 uderzeń na minutę ) Częstotliwość taka u osób o znacznie podwyższonej aktywności fizycznej również uchodzi za prawidłową. Generalnie tętno zdrowego mężczyzny nieznacznie mniejsze lub większe od założonej normy również nie powinno świadczyć o stanie chorobowym. Jednakże należy tu zwrócić uwagę na zabarwienie twarzy badanego i jego temperaturę, jeżeli elementy te nie odbiegają od stanu normalnego to zazwyczaj wszystko jest w porządku. Istotnym elementem, na który należy zwrócić uwagę jest fakt, że tętno badane przed posiłkiem jest zazwyczaj niższe od tętna po jego spożyciu. U kobiety nie borykającej się z poważniejszymi dolegliwościami tętno w stanie bez większego wysiłku jest nieco wyższe niż u mężczyzny i powinno wynosić 80-85 uderzeń. Istnieje diametralna różnica pomiędzy siłą i intensywnością pracy tętna kobiecego, a męskiego jest ono wyraźnie słabsze Dziecko o dobrym stanie zdrowia i wieku pomiędzy 7 a 14 lat powinno mięć tętno podobne do tego jakie ma kobieta, a mianowicie 80-86 uderzeń. Tętno dziecka z drugiego okresu życia powinno oscylować pomiędzy 86, a 96 uderzeń na minutę. Pierwszy okres życia dziecka w zależności od jego kondycji powinien charakteryzować się tętnem na poziomie 100 do 120 uderzeń na minutę. Zazwyczaj dziecko w tym wieku o lepszej kondycji ma tętno nieco niższe. W homeopatii możemy wyróżnić kilkanaście różnych odmian tętna mogących świadczyć o różnych dolegliwościach. Możemy tu wymienić takie tętna jak:
częste – zwiększona częstotliwość uderzeń względem tętna normalnego u danej osoby
powolne – zmniejszona częstotliwość uderzeń względem tętna normalnego
szybkie – określenie to mówi o szybkości przepływu krwi przez tętnicę podczas każdego uderzenia
leniwe (opóźnione) – uderzenia są wolniejsze delikatnie spóźnione względem bicia serca
twarde – mamy tutaj do czynienia z wyraźnymi silnie odczuwalnymi uderzeniami
miękkie – wyraźnie odczuwalny przez palce przepływ krwi z mniej odczuwalnymi uderzeniami
silne – tętno mocno odczuwalne, po wpływem ucisku nie zmienia swojej charakterystyki
słabe – tętno, które przy większym ucisku na tętnicę zanika.
szerokie – określa wyczuwalną tendencję tętnicy do kurczenia się i rozszerzania
małe – jest skutkiem zawężenia średnicy tętnicy, spowodowane jej skurczem
pełne – wyraźna rytmiczna oscylacja zsynchronizowana z uderzeniami serca.
puste – jest skutkiem pracy serca, która nie dostarcza do tętnicy wystarczającej ilości krwi. Tętno to określa się jako połączenie małego i miękkiego
nierówne – tętno to jest momentami dość wyraźne, ale nie zachowuje właściwej równomiernej rytmiki ( różna odległość czasowa pomiędzy uderzeniami), przy jednoczesnych zmianach charakterystyki np. ze słabego, na pełne itp.
przerywane – charakterystycznym elementem dla takiego tętna jest nieregularne sprawiające wrażenie przypadkowego zanikanie uderzeń.
Poniżej zostanie przedstawione kilka przykładów stanów chorobowych odzwierciedlonych w różnych zachowaniach tętna. Np. jeżeli mamy do czynienia z bardzo wyraźnym biciem serca, nierzadko słyszalnym na zewnątrz i odczuwalnym przez daną osobę poprzez całe swoje ciało możemy mieć do czynienia z:
w związku z intensywnym pobudzeniem nerwowym, którego przyczyna może leżeć zarówno na podłożu emocjonalnym, jak i fizycznym. Jest to efekt charakterystyczny np. dla silnego zdenerwowania, ale również przyczyny możemy szukać problemach układu trawiennego takich jak roztrój żołądka czy pasożyty. Objaw ten może towarzyszyć również mocnemu bólowi fizycznemu, spazmom. Takie intensywne bicie serca jest objawem charakterystycznym dla również osób histerycznych.
innym przykładem takiego objawu jest osłabienie, którego przyczyną jest znaczący upływem krwi, jak i inne dolegliwości mające długotrwały przebieg. Stan taki może skutkować utratą przytomności.
Możemy tu mieć do czynienia również z gwałtownym upływem krwi zarówno do serca jak i innego narządu. U niektórych kobiet jest to zapowiedź menstruacji.
Objaw ten może również występować przy zbyt niskiej masie serca w stosunku do masy ciała. W takiej sytuacji sytuacja ta może mieć charakter powtarzalny.
Doświadczony terapeuta praktykujący homeopatię przy pomocy umiejętnego badania tętna może bezpośrednio zdiagnozować wiele innych dolegliwości lub symptomów mówiących o takowych. Możemy tu wymienić np. określenie czy dana choroba ma charakter zapalny, czy też nie, czy jej powodem jest pełnokrwistość, czy też stan zbliżony do anemii. Pomiar tętna dostarczy również informacji o potencjale siły życiowej badanego jak i o tym, czy stosowany jest właściwy lek,czy też powinno się go wymienić. Kilka przykładowych rodzajów tętna wraz z ich interpretacją:
tętno silne twarde informuje, że chorobie towarzyszy nadmiar krwi.
tętno osłabione i miękkie, mówi o dolegliwości, której towarzyszy niedobór krwi
tętno o charakterystyce nierównej może oznaczać dolegliwość, której źródło leży w układzie nerwowym, jeżeli mamy do czynienia ze schorzeniem przewlekłym, to jest ono również powiązane z układem nerwowym.
tętno szybsze od normalnego będzie mówiło o nadaktywności nerwowej, podwyższonej temperaturze. Przyczyną takiego tętna może leżeć po stronie oddziaływania mechanicznego np. w postaci zbyt ciasnej i opiętej odzieży.
tętno sukcesywnie wzrastające może informować o stanie zapalnym będącym w stanie wzrastania
tętno spowalniające ze stanu przyspieszonego może mówić o malejącym stanie zapalnym.
Interpretacje prawidłowo wykonanego badania tętna może dostarczyć mnogość informacji o wielu stanach chorobowych, jak i ich symptomach. Umiejętność badania tętna, jak i sztuka interpretacji uzyskanych wyników, jest nieocenionym narzędziem w diagnostyce zarówno związanej z homeopatią jak i innymi dziedzinami naturo terapii z Tradycyjną medycyną chińska na czele. Badanie moczu
Mocz u człowieka nie borykającego się z żadnymi poważnymi dolegliwościami niezależnie od jego wieku, płci czy konstytucji powinien być jasny, blady, jasno żółty lub słomkowy. Po odstawieniu go na kilka godzin (nie mniej niż dwie) powinien charakteryzować się delikatnym zapachem, wizualnie przezroczysty, pozbawiony jakichkolwiek osadów ani zmętnień. Osoby uplasowane w siódmej grupie wiekowej mogą mieć mocz nieco ciemniejszy o intensywniejszym zapachu. W moczu kobiety po odstaniu czasami możemy dostrzec nieznaczne ilości osadu jednakże nie musi być to oznaka stanu chorobowego. Barwa moczu kobiety pozbawionej poważniejszych dolegliwości zazwyczaj jest jaśniejszy od koloru moczu męskiego. U osób, których styl charakteryzuje się mniejszą aktywnością fizyczną kolor moczu będzie jaśniejszy, bledszy, natomiast ludzie np. pracujący fizycznie lub tacy, u których aktywność fizyczna będzie na wyższym poziomie będą miały ciemniejszą barwę moczu przy jednoczesnym rzadszym wydzielaniu. Na barwę moczu, zapach i częstotliwość jego oddawania u zdrowego człowieka może mieć również wpływ wiele czynników. Jednym z nich jest odżywianie. Takie warzywa jak pietruszka, czy szparagi mają działanie moczopędne i nadają mu intensywniejszy zapach, arbuz również zwiększa ilość moczu. Spożywanie alkoholi wysokoprocentowych i piwa powoduje jaśniejsze zabarwienie moczu i zwiększenie częstotliwości jego wydalania. W ciepłe letnie dni mocz ma zazwyczaj ciemniejszą barwę, a jego wydalanie jest rzadsze. Przykłady interpretacji różnych charakterystyk moczu Należy pamiętać, że oddanie moczu z przeznaczeniem na jego badanie powinno być wykonane nie wcześniej niż sześć godzin po jedzeniu, jednocześnie czas odstania nie powinien być krótszy niż dwie godziny. Obraz moczu w przypadku wielu różnych dolegliwości jest pełen wartościowych informacji bardzo pomocnych do postawienia właściwej diagnozy. Jeżeli dolegliwość nie osiągnęła jeszcze poważnego stadium, mocz powinien być pozbawiony zmętnień i przezroczysty. Jeśli natomiast mamy do czynienia z gorączką wywołaną jakimś schorzeniem, mocz jest wyraźnie ciemniejszy. W przypadku, kiedy dolegliwość ta ma związek z układem trawiennym, mocz dodatkowo może być mętny. W przypadku, kiedy stan choroby jest bliski dojścia do kryzysu, mocz zazwyczaj jest mętny, a na jego powierzchni można zauważyć efekt, który można zinterpretować jako pływającą mgłę. Na wycofujące się przesilenie będzie wskazywało opadanie tejże mgły na dno naczynia, osad zawarty w moczu podczas szczytowego punktu choroby jest zazwyczaj koloru białego, czasem szary. Po opadnięciu na dno tworzy regularny zaokrąglony wzgórek do około 20 – 25% wysokości moczu. Jeżeli zgromadzony osad będzie mocno ciemny graniczący z czarnym oznacza to, że w ciele badanej osoby następują procesy gnilne. W przypadku, kiedy osad ma barwę ciemnożółtą, a niekiedy czerwoną, chory boryka się z dolegliwością gośćcową. Kiedy mocz jest ciemny, a zgromadzony w nim osad biały lub lekko żółto-popielaty może to oznaczać, że w pęcherzu moczowym znajdują się kamienie. U osoby chorej, która ma tętno przyspieszone, a mocz przybrał barwę czerwoną można doszukiwać się problemów o podłożu konstytucyjnym lub powiązanych z wysoką temperaturą oraz stanem zapalnym. Kiedy we krwi będziemy mieli dodatek żółci, mocz może przybrać barwę ciemnożółtą. Ciemna barwa moczu przechodząca w czarną, której towarzyszy zwiększona jego gęstość daje podstawy do sądzenia, że w ciele są intensywne procesy zapalne albo gnilne, które mogą skutkować zgorzelą gazową. Gęsty mocz o zabarwieniu czerwonym zawierający znaczne ilości osadu może świadczyć o zbliżającym się rozpadzie krwi. W przypadku, kiedy na powierzchni moczu pacjenta zauważalne są tłuste plamy, to prawdopodobnie problemem jest stan jego konstytucji, jeżeli dodatkowo w moczu obecna jest ropa, będzie to świadczyło stany ropne jednego lub kilku organów. Biały mocz u dziecka z dużą dozą prawdopodobieństwa będzie informowało obecności pasożytów takich jak glista. Przy gęstym moczu o białym zabarwieniu prawdopodobnie będziemy mieli do czynienia z dolegliwościami systemu nerwowego. Kiedy cierpiąca osoba będzie uskarżała się na stałe parcie na pęcherz, przy jednoczesnym przejrzystym, rzadkim moczu pozbawionym osadu prawdopodobnie dolegliwość jest związana ze skurczami. Zawartość krwi w moczu będzie związana ze stanem zapalnym nerek albo pęcherza. Jeśli w moczu zaobserwujemy śluz, może to dowodzić obecności kamieni w pęcherzu moczowym lub jego nieżyt. Ważnym aspektem diagnostyki za pośrednictwem badania moczu są również odczucia chorego w trakcie oddawania moczu.
jeżeli chory nie panuje nad oddawaniem moczu i dzieje się to bez jego kontroli dolegliwość prawdopodobnie będzie miała podłoże paralityczne
mimowolne wydzielanie moczu, któremu towarzyszy wysoka temperatura może dowodzić poważnych problemów
w przypadku, kiedy chory ma trudności z oddawaniem moczu, któremu czasami towarzyszy ból będzie do świadczyło o stanie zapalnym układu moczowego.
Biegunka mająca charakter długotrwały, intensywne pocenie się, stosowanie środków przeczyszczających może sprawić, że mocz stanie się ciemny, a jego wydalanie rzadsze.
Diagnoza dolegliwości przy wykorzystaniu badania oddechu
O wielu aspektach stanu zdrowia człowieka może świadczyć jego oddech. Najczęściej taki stan rzeczy możemy zaobserwować przy chorobach układu oddechowego, ale również obserwacja oddechu jest pomocna przy chorobach, którym towarzyszy stan zapalny lub wywołane są infekcją. Zdrowy człowiek robi wdech i wydech około szesnaście do dwudziestu razy na minutę, przy czym oddech taki powinien być harmonijny, swobodny, pełny wykonywany w stałym niezbyt szybkim tempie. Zakłócenie tego tempa i głębokości będzie informowała o problemach w prawidłowym funkcjonowaniu płuc. Taki stan mogą wywołać różne dolegliwości między innymi zapalenie płuc, obecność wody w płucach, zatory płucne, nagromadzenie się gazów, ale również problemy z układem krążenia i sercem.
Znaczenie destabilizacji oddechu
Oddech przyspieszony – może informować o szybszej pracy układu krwionośnego, podniesionej temperaturze, ale również o stanie zapalnym, którego skutkiem może być dysharmonia konstytucji pacjenta.
Wolniejszy oddech świadczy o osłabieniu organizmu, utrzymujące się wolniejsze tempo oddechu wraz z pojedynczymi głębokimi westchnięciami może skutkować utratą przytomności
szybki oddech – przy wykonywaniu, którego wdech jest płytki , a krótki wydech następuje natychmiast po nim, nierzadko temu procesowi towarzyszy kaszel. W takim przypadku możemy mieć do czynienia z zapaleniem płuc albo jelit.
Głęboki oddech – który charakteryzuje się znacząco dłuższym niż normalnie wdechem i wydechem. W przypadku, kiedy przy takim oddechu nie występują inne symptomy, to uznaje się go za prawidłowy. Jednakże, gdy taki oddech wywołuje wysiłek, poza tym jest co jakiś czas cyklicznie przerywany tak jakby trafiał na jakiś nieokreślony opór, do tego bywa głośny, możemy sądzić, że mamy do czynienie ze skurczami najprawdopodobniej zlokalizowanymi z przodu klatki piersiowej i żołądka. Przyczyna w/w oddechu zazwyczaj leży w nazbyt pełnych elementach krwiobiegu zlokalizowanych w żołądku i klatce piersiowej.
Oddech krótki – jest wolniejszy od oddechu szybkiego, ale również płytki sprawiający wrażenie powierzchownego . Zazwyczaj jest wynikiem osłabienia lub lokalnego skurczu.
Oddech utrudniony – o oddechu utrudnionym możemy mówić w kilku przypadkach. Bywa powiązany ze słabym pulsem, wrażeniem gorącej głowy, odczuciem zimna w kończynach, kiedy naczynia krwionośne biegnące przez płuca są przepełnione. Jeżeli taki oddech pojawi się nagle może to świadczyć o czynnikach mechanicznych, które go spowodowały. Częstym powodem oddechu utrudnionego może być skurcz mięśni. Jeżeli łącznie z nim występują np. jęki bądź westchnięcia może to świadczyć o stanie chorobowym związanym z opłucną. Przyczyna takiego oddechu może leżeć również w wypełnieniu płuc wodą lub krwią.
Oddech kurczowy może być spowodowany poprzez dolegliwości związane z płucami i oskrzelami, ale również takie przyczyny jak niestandardowe warunki atmosferyczne ( związane np. z ciśnieniem atmosferycznym) czy problemy z układem trawiennym.
Zadyszki mogą występować w trakcie osłabienia organizmu, po wysiłku fizycznym, lub w przypadku stanów chorobowych tchawicy lub oskrzeli.
Duszący oddech z takim oddechem mamy do czynienia, kiedy człowiek się dusi w pozycji lezącej. Przyczyną takiego stanu rzeczy mogą być zmiany chorobowe w płucach, ich paraliż lub wylew krwi do płuc.
Oddech gorący – jest charakterystycznym symptomem podwyższonej temperatury. W przypadku kiedy jego odczuwalna temperatura zdaje się być wysoka może stanowić objaw zapalenia płuc, lub innego ogólnoustrojowego stanu zapalnego.
Chłodny oddech może być skutkiem ogólnego osłabienia organizmu, któremu może towarzyszyć wolniejszy obieg krwi. Z takim oddechem możemy również się spotkać przy płucnym zatorze obiegu krwi.
Oddech głośny, w trakcie którego możemy zauważyć nienaturalne odgłosy takie jak np. świsty czy rzężenie. Przyczyna tego może być związana ze skurczem tchawicy lub występowaniem w tym organie śluzu. W przypadku kiedy powód takiego oddechu leży po stronie paraliżu płuc sytuacja chorego jest bardzo poważna. Świsty i rzężenie przy wydechach mogą wskazywać na wypełnienie oskrzeli śluzem.
Oddech cuchnący. Przyczyna takiego oddech praktycznie zawsze leży po stronie wadliwego funkcjonowania układu trawiennego, czasami gardła, jamy ustnej czy zębów. Jednakże najczęściej występującymi przyczynami tego symptomu są pasożyty układu pokarmowego, wadliwa praca żołądka lub jelit. Oddech ten może wystąpić również w początkowej fazie menstruacji u kobiet.
Diagnostyka za pomocą analizy dysfunkcji układu trawiennego Obstrukcje inaczej mówiąc zaparcia czyli trudności w wypróżnianiu się objawiające się całkowitym zatrzymaniem kału lub wydalaniem jego niewielkich ilości. Przyczyny zaparć mogą leżeć na wielu podłożach. Może to być niewłaściwa dieta, początek stanu zapalnego, paraliżem mięśni odpowiedzialnych za skurcze wydalnicze, lub poważnym osłabieniem. Innych przyczyn zaparć można się również doszukiwać w niewłaściwym funkcjonowaniu jelita grubego, zaburzenia w wydzielaniu żółci do jelit, anemia. Zakłócenia w wydzielaniu kału mogą być spowodowane również zbyt dużym ilości innych wydzielin takich jak np.: potu czy moczu. Przyczyna mocno ciemnego zabarwienia kału może być zaparcie trwającym dłuższy czas jak, stan osłabienia jelit, pożywienie , ale również nadmierne wydzielanie żółci. Twardy kał natomiast będzie świadczył o zbyt małej ilości wody w organizmie, wywołanym np. wysoką temperaturą lub osłabieniem śluzówek jelitowych. Biegunka – może występować z kilku powodów są wśród nich między innymi osłabienie jelit. Bywa że w tym przypadku kał jest znacznie luźniejszy i wydalany w dużych ilościach, jego zapach jest zazwyczaj intensywny, a częstotliwość wydalania zmienna. Innymi przyczynami biegunek mogą być stany zapalne układu pokarmowego, albo jego nadwrażliwość. Częstym powodem tej dolegliwości jest stan psychiczny spowodowany np.: stresem mającym podłoże nerwowe albo lękowe. Zielone zabarwienie kału podczas biegunki będzie dowodziło silnego zakwaszenia organizmu. Jego ciemna barwa będzie informowała o dużej zawartości żółci, natomiast jasna barwa kału mówi o niedostatecznej ilości żółci. Mocne osłabienie jelit może się objawić poprzez bezwolne jego wydobywanie. Sytuację tą może również wywołać znaczna płynność kału. Automatyczne bezwolne wypróżnienie się przy obecności wysokiej temperatury może wskazywać na paraliż. Częste wypróżnianie niewielkich ilości kału tak w formie zwartej jak i luźnej, najczęściej jest spowodowane wysoką temperaturą, ale również przyczyną takiego stanu rzeczy mogą być skurczę występujące w miednicy. Wzdęcia – są wywołane nadmierną ilością gazów w jelitach i żołądku. Przyczyna takiego stanu rzeczy zazwyczaj leży po stronie wadliwie funkcjonującego układu trawiennego. Przy długotrwałych problemach ze wzdęciami,szczególnie kiedy gazy wydobywają się ustami możemy mieć do czynienia z upośledzeniem nerwów żołądka. Kiedy gazy wydobywają się na zewnątrz przez odbyt, a dolna część brzucha zdaje się być nabrzmiała prawdopodobnie są to objawy osłabienia jelit lub pasożytów układu pokarmowego. Jeżeli wrażliwość brzucha na dotyk będzie podwyższona z jednoczesnym występowaniem wzdęć bezie to oznaczyło występowanie miejscowego stanu zapalnego. Torsje, nudności – oznaczają, że dolegliwości pośrednio lub bezpośrednio związane są z żołądkiem. O pośrednim działaniu możemy mówić, kiedy stan chorobowy przekazywany jest na żołądek przez inne części organizmu. W przypadku, kiedy wymioty będą miały miejsce przy jednoczesnym nienormalnym kale, będzie do świadczyło o złej pracy żołądka i jelit. Ponad to torsje mogą występować w przypadku między innymi dolegliwościami wątroby, wstrząsem mózgu, długotrwałymi zaparciami, wczesnym stadium ciąży. Czasami stanem psychicznym, reakcją na „niestandardowe”wydarzenia. Najczęściej jednak przyczyny torsji lżą po stronie wadliwego funkcjonowania żołądka i organów sąsiednich. W przypadku obrzmienia żołądka towarzyszącemu torsją z jednoczesna zmianą zabarwienia języka problem zazwyczaj mija po zwymiotowaniu, a przyczyna teko jest powiązana z obecnością trudno trawionego pokarmu. Kiedy spożyty pokarm lub napój jest wyrzucony zaraz po jego przyjęciu może to wskazywać na brak drożności przewodu pokarmowego, albo silne podrażnienie żołądka. Torsje często występują przy chorobach nerwicowych przekładających się na nerwicę żołądka.
Diagnostyka w oparciu o wygląd języka
Wygląd języka – Diagnostyka z języka jest od bardzo dawna obecna w wielu systemach medycyny naturalnej jak i klasycznej, dotyczy to również homeopatii. Według tej nauki język jest źródłem wielu cennych informacji dotyczących głównie układu pokarmowego. I tak np.:
Zaczerwieniony na krawędziach język z widoczną obecnością śluzu będzie informował o długotrwałej nieprawidłowej racy śluzówki żołądka.
Biały wilgotny, wpadający w szary nalot na języku mówi o początkach stanu chorobowego śluzówki. Przy czym język w tym stanie nie powinien odbiegać kolorem i wielkością od stanu normalnego.
Żółty nalot informuje o dolegliwościach związanych z wątrobą.
Powiększone brodawki obecne na wilgotnym języku o czerwonym zabarwieniu bez nalotu wskazują na początkową fazę dolegliwości związanymi z nerwami żołdaka.
Suchy język o czerwonym błyszczącym zabarwianiu informuje podobnie jak poprzedni przykład o dolegliwości nerwów żołądka. Jednakże choroba ta w tym przypadku trwa dłużej.
Opuchnięty język pokryty niezbyt grubym białym nalotem, zaczerwieniony na krawędziach wskazuje na poważniejszy etap choroby śluzówki wraz z dolegliwościami nerwów żołądka. Objawom tym często towarzyszy stan zdenerwowania u chorego często wraz z depresją.
Popękany z obecnością bruzd język jest oznaką trwającej od dłuższego czasu problemów spowodowanych niestabilnym działaniem nerwów żołądka.
Zaawansowany stan rozstroju układu pokarmowego skutkujący zwiększonym napływem krwi do mózgu można zauważyć poprzez nabrzmiały, pokryty białym nalotem język o czerwonym zabarwieniu.
Język, na którego krawędziach można dostrzec odciśnięte ślady zębów z dużą dozą prawdopodobieństwa będzie wskazywał na niestabilność nerwów żołądka.
Jeżeli po wysunięciu z jamy ustnej języka będzie on drżał świadczy o intensywnym roztrojeniu nerwów żołądka, które swoim oddziaływaniem sięgają rdzenia kręgowego.
Wysuszony język o ciemnym wpadającym w czarne zabarwieniu, nierzadko drżący po wysunięciu będzie dowodził, że w żołądku trwają poważne procesy gnilne.
Informacje dostarczane przez zmysły wzroku, słuchu, smaku i powonienia
Diagnostyka stanów chorobowych na podstawie informacji uzyskanych poprzez obserwację funkcjonowania poszczególnych zmysłów może dostarczyć wiele wartościowej wiedzy o aktualnej kondycji i stanie zdrowia osoby badanej. Wzrok
wyraźnym sygnałem mówiącym np. o zapaleniu mózgu, podrażnieniu jelit i żołądka czy wodogłowiu mogą być rozszerzone źrenice, mogą one również wskazywać na upośledzenie w pracy jelit.
Źrenice zwężone w połączeniu z podwyższoną temperatura i brakiem wrażliwości na światło są zazwyczaj skutkiem poważnego wycieńczenia organizmu. Przyczyna takiego stanu może leżeć również po stronie podrażnienia nerwu wzrokowego spowodowanego światłem,które może przejść w stan zapalny.
Bezbarwny pozbawiony życia wygląd oczu może być przyczyną zaawansowanego wyczerpania organizmu, istniejącym zagrożeniem utraty przytomności, ale bywa, ze taki stan oczu zapowiada torsje.
Pojawiający się nagle zez nie będący długotrwała dolegliwością może stanowić zapowiedz wodogłowia, lub występować równolegle ze stanem zapalnym żołądka, czy obecnością pasożytów.
Potwierdzeniem zaburzeń pracy mózgu może objawić się poprzez beznamiętny wzrok bezwiednie skierowany w jeden punkt – napięty wyraz oczu, któremu towarzyszą chwilowe utraty przytomności.
Głęboko zapadnięte w oczodoły oczy dowodzą znacznego stanu osłabienia.
Oczy wypchnięte na zewnątrz przy jednoczesnym ich intensywnym zaczerwienieniu i przekrwieniu mogą informować o znacznym przekrwieniu mózgu. Natomiast, kiedy ich zaczerwienienie jest mniej intensywne mogą wskazywać na zapalenie mózgu lub dolegliwość serca.
Kiedy widziany obraz jest zamglony lub podwójny może być zapowiedziom wylewu krwi do mózgu.
Ciemne plamy pojawiające się przed oczami idące w parze z zachwianiami lub odczuciem spadania jest sygnałem znacznego osłabienia i zapowiedzą utraty przytomności .
Smak
Nieakceptowalny (wstrętny ) smak w ustach może być przyczyną zaburzeń układu nerwowego, ale zazwyczaj jego przyczyna leży po stronie chorób zębów, układu pokarmowego.
Słony smak o zgniłej nucie zazwyczaj jest spowodowany jakimiś procesami gnilnymi
Stany podrażnienia żołądka, których przyczyna leży w spożyciu np. nieświeżego pokarmu, mogą się objawić poprzez smak słony, gorzki, cierpki, czy ostry.
Silny stan grypowy, przeziębienia, ostre anginy mogą stanowić przyczynę czasowej utraty smaku. Efekt ten może również być spowodowany chorobami nerwowymi.
Słuch
W przypadku, kiedy wysokiej temperaturze towarzyszy osłabienie słuch jest to objaw wycofywania się choroby, jednakże kiedy słuch w trakcie gorączki staje się bardziej wrażliwy może to oznaczać zaatakowanie przez chorobę mózgu lub innych elementów układu nerwowego.
Świsty i szumy uszne często są sygnałem występowania w organizmie stanu zapalnego. Jednakże czasami pojawiają się bez przyczyny, w trakcie przekrwienia głowy. Kiedy zjawisko to towarzyszy grypie, czy przeziębieniu oznacza stan zapalny uszu.
Powonienie
utrata węchu bywają skutkiem niestabilności układu nerwowego, problemami trawiennymi jak i nieżytem nosa.
Ropne zapalenie nosa lub jamy ustnej zazwyczaj powoduje efekt w postaci zgniłego zapachu. Efekt taki może być również obecny przy zakażeniu krwi jak i przed wylewem.
Omówione powyżej wybrane metody diagnozowania na których opera się homeopatia stanowią tylko część ich znacznie większego zbioru. Terapeuci praktykujący homeopatię stosują analizę wielu innych aspektów związanych z funkcjonowaniem organizmu. Możemy tu jeszcze wymienić diagnostykę w oparciu o apetyt czy pragnienie, sen, występowanie bólu, potliwość czy katar i kaszel. Z pewnością istnym elementem jest zabarwienie skóry zarówno twarzy, jak i reszty ciała. Terapeuta zwraca uwagę na głos pacjenta, jego sposób wysławiania się oraz czy ma on nadwagę, a może jest zbyt szczupły. Bardzo ważnym elementem jest również ogólnie pojęte samopoczucie na które składa się wiele różnych czynników, o których informację terapeucie może przekazać tyko sam pacjent. Zakończenie Pomimo stopniowemu w ostatnich czasach wzrastaniu „popularności” homeopatii, jako dziedziny terapeutycznej, znakomita większość lekarzy i naturoterapeutów tak naprawdę nie orientuje się w zasadach stosowanych przez jej praktyków. Natomiast informacje pochodzące z tzw. źródeł głównego nurtu delikatnie mówiąc nie wyczerpują tego zagadnienia. Zdarzą się że z braku rzetelnych i obiektywnych informacji poddają one wątpliwość w skuteczność tej metody. Dlatego właśnie rzetelna wiedza o tej niewątpliwie bardzo wartościowej dziedzinie medycyny powinna być propagowana. Znaczna rolę muszą tu odgrywać przede wszystkim praktycy tzw. medycyny holistycznej, którzy w odróżnieniu procedur tzw. medycyny klasycznej, leczą chorego, a nie chorobę, co jest zgodne z podstawową doktryną homeopatii. Zadanie to winno spocząć na barkach zarówno otwartych na wiedzę lekarzy medycyny konwencjonalnych, jak i terapeutów zajmujący się medycyną naturalną. Wspólny mianownik ich działań powinien być skoncentrowany na traktowaniu osoby potrzebującej pomocy medycznej, jako podmiotu, a nie elementu dopełniającego jakieś nierzadko wyimaginowane procedury. Każdy człowiek poczuwający się do pomagania innym na polu ich uzdrawiania niezależnie czy jest to lekarz, czy terapeuta powinien w wachlarzu swoich zasobów intelektualnych posiadać możliwość posługiwania się w wiedzą z wielu źródeł. W odróżnieniu od większości praktyków tzw. medycyny konwencjonalnej, poruszających się w obrębie narzuconych odgórnie schematów skoncentrowanych na zupełnie innych wartościach, nierzadko bardzo mocno oddalonych od istoty ich pracy, czyli dobru chorego. Maciej Kaja
.
Bibliografia
Łozowski J., Zarys homeopatii, Zakład Wydawnictw Medycyny Naturalnej 1991
Szymański A., Homeopatia domowa dla całej rodziny Warszawa 1995
Strony internetowe**
homeopatiapolska.com
rme.cbr.net.pl
